J'ai Perdu Mon Corps

J’ai Perdu Mon Corps vertelt twee verhalen die in eerste instantie niets met elkaar te maken lijken te hebben, behalve dat ze allebei gaan over zoektochten. Het eerste verhaal is dat van een hand (ja, letterlijk een losse hand) die een zoektocht start naar de rest van diens lichaam. Het tweede verhaal is het verhaal van Naoufel, een jonge jongen die na een erg memorabele ontmoeting op zoek gaat naar de vrouw van zijn dromen. Zoals gezegd lijken de verhalen in eerste instantie niets met elkaar gemeen te hebben, maar als snel blijken ze zo passend als twee handen op één buik (pun intended?).

J’ai Perdu Mon Corps is de debuutfilm van regisseur Jérémy Clapin, waarvoor hij direct 31 prijzen won (waaronder een op Cannes en een nominatie voor de Oscars). Geen slechte start dus - en hopelijk ook geen beginnersgeluk. Als je het ons vraagt, kunnen we namelijk niet wachten tot meer betoverende animatiefilms voor volwassenen van deze regisseur. Naast de originele verhaallijnen en plot twists, is J’ai Perdu Mon Corps namelijk ook een ingetogen en hartverwarmende film over liefde, vriendschap, rouw en vertrouwen in het lot. Naoufels karakter alleen al heeft meer lagen dan veel personages in grote blockbuster films. Ondanks (of misschien juist door) zijn jonge leeftijd en zijn tragische verleden, draagt Naoufel zijn hart op zijn mouw. Hij vertrouwt in het lot en de liefde, maar is zich er ook bewust van dat een impulsieve actie je lot voorgoed kan veranderen. J’ai Perdu Mon Corps weet op bijzondere wijze ontzettend veel emotie en diepgang te creëren in geanimeerde personages.

Regisseur Jérémy Clapin baseerde deze ingenieuze film op het gelijknamige boek van Guillaume Laurant, maar voegde zelf wat scènes toe die niet in het boek voorkomen. Een van die scènes is de manier waarop Naoufel en Gabrielle (het meisje op wie hij verliefd is) elkaar leren kennen. Veel zullen we hier niet over verklappen, maar geloof ons dat die ‘meet cute’ alleen al het kijken van deze originele animatie waard is.