Deerskin

Deerskin’s verhaallijn is simpel. Zo simpel zelfs dat ‘ie in eerste instantie lijkt te zijn bedacht door het fantasierijke brein van een kind. Het verhaal begint met een man die een jas koopt - maar niet zomaar een jas. De jas die Georges (gespeeld door de Oscarwinnende Jean Dujardin) voor maar liefst 7500 euro koopt is een honderd procent hertenleren jas, die eruitziet alsof hij zo uit de garderobe van een cowboy komt. Daarbuiten is er nog iets speciaals aan de hand met de jas; de jas kan ‘praten’, en dit zorgt ervoor dat Georges en de jas een bijzondere relatie krijgen.

Als dit nou het gehele verhaal zou zijn, zouden we inderdaad kunnen denken dat regisseur Quentin Dupieux het had gestolen van een zeer fantasierijk kind. Echter komen we er al snel achter dat geen enkel kind dit verhaal had kunnen bedenken (hopelijk). Nee, Deerskin is een echte Dupieux film. Dit wordt vooral duidelijk wanneer de vriendschap tussen Georges en zijn jas een nogal duistere draai krijgt, waarin de jas een zeer slechte invloed heeft op het gedrag van Georges. Door Georges’ fascinatie met de hertenleren jas, zal hij namelijk alles doen om zijn maatje, de jas, te vriend te houden. Dus wanneer de jas laat weten dat het diens droom is om de enige jas op aarde te zijn, staat Georges maar een ding te wachten: deze droom werkelijkheid maken – op welke manier dan ook.

Deerskin past zoals genoemd goed in het rijtje van Dupieux films, waarin het grimmige en absurdistische elkaar vaak kruisen. Zo maakte Dupieux in 2010 bijvoorbeeld de film Rubber, waarin de hoofdrol werd weggegeven aan een rubberband die uitgroeide tot seriemoordenaar. Vies van een beetje bloed en horror is Dupieux dan ook zeker niet, ook niet in Deerskin. Maar door de rustige, humoristische – bijna satirische – ondertoon van de film is deze absoluut niet zoals andere horrors. Een (bloederige) zwarte komedie is dan ook de beste manier om deze absurde film te omschrijven, als je dat zou willen. Eigenlijk is Deerskin namelijk niet echt te omschrijven. Misschien is het dan ook het beste om de film met kinderlijke naïviteit in te gaan, want juist dan ervaar je de film op z’n best.