Paradies: Hoffnung

De 13-jarige Melanie is 1.64 meter lang en weegt 81 kilo. Het maakt haar een geschikte kandidaat voor een dieetkamp. Vanuit Wenen vertrekt ze naar een somber oord in de Oostenrijkse bergen, waar ze haar vakantie tussen lotgenoten zal doorbrengen. Veel sporten, weinig eten: de vakantie van Melanie belooft een ramp te worden. Maar dat valt mee. Al gauw maakt de puber vrienden. Ze deelt een kamertje met de zelfverzekerde Verena en twee andere meiden. Ze praten over seks en jongens, eten stiekem snoep en organiseren clandestiene kamerfeestjes. Het regime op het kamp is eentonig, maar niet ondraaglijk.

'Eendracht door discipline, discipline door eendracht', doceert de sportcoach. Braaf hollen de jongeren achter elkaar aan. Wanneer ze zich niet lekker voelen, staat er een dokter tot hun beschikking. Melanie zit al gauw elke dag in zijn spreekkamer, ook als ze niks mankeert. Ze vindt de man aardig en aantrekkelijk.

De dokter, zo'n veertig jaar ouder dan Melanie, lijkt haar gevoelens in eerste instantie te beantwoorden. Maar het Lolita-achtige scenario dat zich ontwikkelt, pakt anders uit dan je van regisseur Ulrich Seidl zou verwachten. Paradies: Hoffnung, het laatste deel uit Seidls Paradies-trilogie, is verrassend mild.

Melanie is de dochter van Teresa, die in het confronterende Paradies: Liebe in Kenia op zoek ging naar betaalde liefde, en het nichtje van de godsdienstwaanzinnige Anna Maria uit Paradies: Glaube. Van de drie vrouwen lijkt het meisje het meest evenwichtig. Ze is een heel normale dertienjarige, op zoek naar liefde en bevestiging en vatbaar voor de charmes van een oudere man.

Seidl pakt het verslag van die eerste verliefdheid zorgvuldig aan. Zo genadeloos als hij in zijn eerdere films was, zo voorzichtig is hij in Paradies: Hoffnung. De nietsontziende eerlijkheid is wel gebleven, net als de fraaie vormgeving - vaak streng symmetrisch. Vooral de gymnastische oefeningen van het clubje te dikke kinderen lenen zich uitstekend voor Seidls esthetiek.

Grote delen van de film zijn geïmproviseerd, waarbij goed te zien is dat de jonge acteurs (voor het merendeel amateurs) zich volledig op hun gemak voelen. Het openhartige geklets van de pubers maakt Paradies: Hoffnung humoristisch en opwekkend, al blijft de ondertoon wrang. Hoezeer dit liefdesverhaal ook telkens dreigt te ontsporen, en hoe hard de lessen voor Melanie ook zijn, uiteindelijk blijkt zelfs in de wereld van Ulrich Seidl ruimte voor een sprankje hoop.