Shabu

De puberteit is een gekke tijd, waarin je lichaam bomvol zit met hormonen waar je geen bal van snapt en je constant wisselt tussen het zijn van een jongvolwassene en een kind. Daarom doe je als puber soms gekke dingen... De 14-jarige Shabu – die door zijn uiterlijk vaker 18 of 19 wordt geschat – kan dit maar al te goed beamen. In een wervelwind van hormonen en testosteron besloot Shabu namelijk zonder rijbewijs in de auto van zijn oma te rijden. Het eindresultaat van deze actie was een auto in de prak (logisch) én een boze, teleurgestelde familie. Vooral zijn oma, die tijdens dit incident in Suriname was, is erg teleurgesteld in haar favoriete kleinzoon. Tijdens een telefoongesprek met de hele familie – inclusief een digitaal aanwezige oma – wordt besloten dat Shabu de hele zomer hard zal moeten werken om het geld van de reparatie bij elkaar te krijgen. Het eerste idee is dat Shabu zelfgemaakte ijsjes gaat verkopen in zijn buurt. Helaas blijkt dit niet heel goed te verdienen, dus komt Shabu met een nieuw plan. Hij zal een feest organiseren, waarmee hij niet alleen geld kan verdienen maar ook zijn droom om beroemd te worden in de muziekwereld kan waarmaken.

Shabu werd geregisseerd door Shamira Raphaëla (De waarheid over mijn vader) en is behalve een fijne feelgood documentaire, die heerlijk wegkijkt en je zal achterlaten met een gigantische lach op je gezicht, ook nog eens een extreem belangrijke film. Met deze kleurrijke coming-of-age documentaire laat Shamira Raphaëla namelijk een nieuw perspectief zien dat weinig te vinden is in de dominante witte filmwereld. Zelf noemt de regisseur Shabu ‘een soort anti-documentaire’, waarin ze de relatie tussen de geportretteerde en de filmmaker opnieuw uitvindt en een ander beeld neerzet van een zwarte jongen in een ‘achterstandswijk’ dan de meeste films doen.

Als uitleg hiervoor benadrukt Shamira Raphaëla het nog steeds heersende exotisme in onze samenleving en de dominante witte blik van waaruit films worden gemaakt én bekeken. Als publiek zien we namelijk alleen de moeilijkheden van mensen (meestal van kleur) in ‘achterstandswijken’ en worden deze buurten – en daarmee dus ook de inwoners – vaak neergezet als gevaarlijk; plekken om te ontwijken. Dit zorgt voor negatieve stereotypen die niet gebaseerd zijn op de realiteit. Shamira Raphaëla hoopt met Shabu een andere realiteit te laten zien; één die de mooie, behulpzame en gelukkige kant van de gemeenschap in de Peperklip laat zien en hiermee mensen aan het denken zet. Waarom zijn we verbaasd over het feit dat Shabu alleen gaat over de positieve kanten aan opgroeien in de Peperklip? Waarom verwachten we dat er iets misgaat? Omdat onze samenleving - en films al helemaal - nog steeds gedomineerd worden door een wit perspectief die slechts een deel van de realiteit laten zien. Films als Shabu zijn in 2022 daarom hard nodig om deze blik te bevechten en mensen aan het denken te zetten over hun rol in het kijken en begrijpen van films en de samenleving.