Da's gedurfd! Vijf keer films met risico op Cinetree

Dat ook regisseurs en filmproducenten af toe een flink risico moeten nemen, is eigenlijk niet meer dan logisch. Toch klinken sommige filmprojecten wel héél gewaagd, zoals het 12-jarenplan voor Linklater’s film Boyhood. Film is op zichzelf al een truc, maar binnen die truc zijn nog veel meer andere trucjes mogelijk. Benieuwd geworden naar een aantal voorbeelden van zo’n gewaagde filmproductie? Bekijk dan gauw de vijf ‘risicovolste’ films van Cinetree.

Ajami

Een acteur kan een film maken of breken. Heb je goud talent in handen? Dan is de kans dat jouw productie succesvol wordt een heel stuk groter. Heb je echter een acteur gevonden die zijn tekst nauwelijks geloofwaardig uit zijn mond krijgt? Dan kun je regisseren wat je wilt, maar zul je uiteindelijk vooral een heleboel grijze haren krijgen. Om zeker te weten dat een bepaalde acteur of actrice geschikt is voor een rol, vindt voordat het daadwerkelijke filmproces begint dan ook een uitgebreide selectie plaats. Héél soms kiest een regisseur bewust voor ‘acteurs’ zonder enige acteerervaring. Een grote gok, die niet altijd goed uitpakt. Voor de film American Honey (hier te zien op Cinetree) plukte regisseur Andrea Arnold haar hoofdrolspelers letterlijk van straat, wat uiteindelijk verbluffend goed uitpakte. En Andrea Arnold is niet de enige; ook voor de film Ajami (een mozaïekvertelling over het leven van verschillende bewoners in een roerige wijk in Tel Aviv) werden vrijwel alleen onervaren acteurs gecast. En gelukkig met groot succes: de personages in Ajami staan zó dicht bij de realiteit, dat een film zelden zo geëngageerd en bloedstollend spannend was. Chapeau!

Victoria

Een film wordt doorgaans opgenomen in tientallen, soms zelfs honderden dagen. Bovendien is bij veel projecten een heuse ‘locatiezoeker’ betrokken die op zoek gaat naar de mooiste, beste, meest passende plekken om de film te kunnen schieten. Waarom je dus in vredesnaam een film van 134 minuten op zou nemen in slechts één take, was vele filmkenners een raadsel. Toch is dat precies wat regisseur Sebastian Schipper besloot te doen voor Victoria; een film over een Spaanse studente die tijdens een avond stappen in Berlijn in een bloedstollend avontuur terecht komt. Achteraf noemt Schipper zijn plan krankzinnig: hersenloos, stom en (praktisch) onmogelijk. Desalniettemin besloot de filmmaker zijn originele plan door te zetten en, met de hulp van tientallen assistenten, een one-taker te maken. Drie keer opnieuw werd de hele film vastgelegd; pas bij de derde keer was het raak.

So Help Me God

Ooit bij een echte rechter op kantoor gezeten? Oog in oog gestaan met heuse criminelen? Waarschijnlijk niet. Toch kunnen wij ons heel goed voorstellen dat je best een beetje benieuwd bent naar de gesprekken tussen een rechter en diens cliënten. Mocht dat het geval zijn, dan hebben wij goed nieuws voor jou! In de spraakmakende documentaire So Help Me God volgen filmmakers Yves Hinant en Jean Libon de extravagante, ietswat excentrieke onderzoeksrechter Anne Gruwez in haar dagelijkse werkzaamheden op de rechtbank. Gruwez zelf kan, op z’n zachtst gezegd, nogal ongenuanceerd uit de hoek komen. “U kunt het beste dood zijn”, zegt zij bijvoorbeeld tegen een mannelijke bankovervaller. Tijdens de opnames is gelukkig alles goed gegaan - lees: geen vechtpartijen of bloederige taferelen - maar het kwam soms aardig in de buurt.

De Van Waveren Tapes

Veel mensen vinden het heerlijk om langs rommelmarkten en kringloopwinkels te struinen. Want wie weet wat je daar allemaal vindt? In april 1996 loopt filmmaker en verzamelaar Wim van den Aar nietsvermoedend over het Waterlooplein in Amsterdam. Hij is, naar eigen zeggen, mateloos gefascineerd door de intimiteit van een leven vastgelegd op film of geluidsband. Daarom koopt hij een grote, kartonnen doos vol geluidsbanden om thuis te kunnen beluisteren. Het blijkt zestig uur aan telefoongesprekken te zijn tussen ene Guido van Waveren (een aan lager wal geraakte man) en diens familieleden. Een film maken aan de hand van geluidsopnames en zonder bestaande beelden... klinkt als een zeer uitdagend klusje. Benieuwd of het Wim van den Aar gelukt is tóch een goede film te maken? Kijk dan zeker even naar De Van Waveren Tapes!

Human

Vooroordelen en misvattingen zijn dagelijkse kost. Een mening is al gevormd voor er ook maar iéts van interactie plaats heeft kunnen vinden. Maar wat weten we nu eigenlijk echt van elkaar? Fotograaf en documentairemaker Yann Arthus-Bertrand raakte bevangen door deze interessante maar moeilijk te beantwoorden vraag. Wat maakt een mens ‘een mens’? En zijn we wel zo ‘anders’ dan we denken? Om een zo waarheidsgetrouw mogelijk beeld te schetsen, besloot Arthus-Bertrand een project uit te zetten van maar liefst drie jaar tijd. In die drie jaar vloog de filmmaker de hele wereld over om meer dan tweeduizend mannen en vrouwen te interviewen. Een ambitieus plan waarbij de kans op mislukking groot was; want wat als het resultaat nauwelijks de moeite waard is? Toch is het Arthus-Bertrand gelukt een veelzijdige en boeiende documentaire te maken die ons heel veel leert over anderen, maar vooral ook over onszelf. Voor de camera van Arthus-Bertrand geven deze tweeduizend mensen zichzelf stuk voor stuk bloot; van de meest alledaagse vertellingen tot de gruwelijkste verhalen. Om de hele film te bekijken is best wat tijd nodig (de documentaire bestaat namelijk uit drie delen van circa 80 minuten), maar is echt, écht de moeite waard.