Het verhaal dat me altijd bij bleef…

Toen ik in 2018 een tijdje in Amerika studeerde (aan Boston College, welteverstaan), was ik als buitenlandse student verplicht een vak te volgen over “de recente- en minder recente geschiedenis van de Verenigde Staten”. Nu zijn de Amerikanen nogal trots op zichzelf en op hun eigen ‘landje’ (lees: rijk), waardoor dat hele “het heden en verleden” een groot en omvangrijk schoolvak behelsde. Niets fragmenten over feminism, racism of gender met een vleugje hedendaagse discussies en videoclips ter begeleiding. Nee: dikke boeken en lange verhalen waren het! Van de burgeroorlog (1849-1865) in het zuiden tot de aanslag op de Twin Towers op 11 september 2001.

Echter, tussen al die verhalen die ik lezen moest (en geloof me: dat waren er veel) zat er slechts één tussen die direct mijn aandacht wist te trekken. Het was een verhaal dat mij oprecht wist te raken, en waar ik dan ook nog lang van onder de indruk was. Ik heb het hier over “het verhaal” - of eigenlijk, de gebeurtenissen - rondom de dood van John F. Kennedy. De letters JFK, die ik tot op dat moment alleen nog kende van het vliegveld in New York, kregen plots een leven en gezichten. Niet langer waren het slechts de letters van een vliegveld of “iets uit de geschiedenis” voor mij; het verhaal was nu verworden tot een invoelbaar, indrukwekkend en met name pijnlijke verhaal over een onschuldige man die op gruwelijke wijze om het leven wordt gebracht. Doodgeschoten in een auto, in het bijzijn van zijn echtgenoot. Het was indrukwekkend om te lezen hoe aangedaan de Amerikaanse bevolking destijds was. Het hele land verkeerde in een staat van rouw, verdriet en ongeloof. Alsof iedereen in het land net een hele goede kennis verloren had.

En tóch bleef in al die verhalen die ik over John F. Kennedy moest lezen, steeds één persoon volledig buiten beeld. Iemand die ongelooflijk belangrijk was, en tóch keer op keer uit het verhaal werd gehouden. Wat was daar de reden voor? En waarom moest het tot 2016 duren voordat hier verandering in kwam? Een duidelijk antwoord op die vraag heb ik niet, maar ik heb wél goed nieuws. Want dankzij regisseur Pablo Larraín (Neruda en Post Mortum) heeft één van Amerika’s sterkste vrouwen ooit, Jacqueline Kennedy Onassis, in 2016 eindelijk een gezicht gekregen. En daarmee niet alleen een gezicht, maar ook direct de erkenning die zij al decennia verdiende. In Jackie volgen we de weken voor en de weken na de dood van John F. Kennedy, maar dit keer getoond vanuit het perspectief van de first lady. De first lady die er eigenhandig voor zorgde dat haar geliefde echtgenoot nooit in de vergetelheid zal raken.

Dat Natalie Portman een actrice is met een ongekend en zeldzaam groot talent, was voor het grote publiek al lang duidelijk. Want al in haar eerste film, Léon the Professional, speelde zij de rol van de kleine Mathilde met een overtuiging waarover menig volwassen acteur enkel kon dromen. Ook hier in Jackie kunnen we niets anders zeggen dat dat Portman een weergaloze prestatie neerzet. Niet alleen in haar houding en uiterlijk doet zij niet af aan de “echte” Jackie; ook haar stem en de bijzondere manier van praten van Jacueline Kennedy heeft Portman zich volledig eigen gemaakt. Wanneer de moderne beelden in de film zich afwisselen met historische beelden, vraag je je vaak af of je nou naar Natalie Portman of naar de échte Jackie aan het kijken bent.

Er zijn maar weinig films die van begin tot eind mijn aandacht volledig weten vast te houden. Vaak kijk ik tussendoor toch even stiekem op mijn telefoon, maak ik snel iets te eten klaar of doe ik iets anders dat mijn aandacht bij de film weghoudt. Bij deze film gebeurde dit echter geen enkele keer. Jackie is zo’n film waarbij letterlijk álles klopt: van script tot decor tot acteurs en cinematografie. In honderd prachtige minuten zien we hoe JFK’s echtgenote de fundamenten legt voor de eeuwige roem van haar overleden man. Hoe zal men zich John F. Kennedy herinneren? En welke rol heeft Jackie daar in? Je ziet het in deze fraaie (absoluut niét saaie) biopic van regisseur Pablo Larraín, die onder meer genomineerd werd voor een Oscar, een Golden Globe, een BAFTA en nog vele, vele andere prijzen. Zoals de Amerikanen zeggen: “Don’t miss out on this one”.