'Live and let live' op Cinetree
Omdat we allemaal precies hetzelfde zijn
Als kind weet je alles zeker: je bent bijzonder en uniek, later word je profvoetballer of prinses, jouw vriendjes en vriendinnetjes zijn de leukste op de wereld. Als alles loopt zoals het hoort, hoef je je zelden of nooit ergens druk om te maken. ‘s Ochtends word je naar school gebracht, tussen de middag eet je broodjes kaas of hagelslag, na school mag je spelen tot de schemer valt. De wereld is een droompaleis; alles kan, niets is onmogelijk.
En dan ben je tiener. Je gaat naar de middelbare school, maakt nieuwe vrienden en vriendinnen, voelt dingen die je nooit eerder hebt gevoeld. Om je heen krijgen leeftijdsgenootjes interesse in elkaar; jongens voor meisjes, meisjes voor jongens. Althans, ‘zo hoort het’. En dus praat je mee, doe je net of je alles precies zo interessant vindt als de rest, maak je jezelf wijs dat er écht niets aan de hand is. Maar ergens, diep van binnen, weet je eigenlijk wel beter. Jij bent anders; voelt iets anders. De wereld staat in één keer op z’n kop.
Ontdekken dat je homoseksueel, biseksueel of transseksueel bent (of überhaupt ‘anders’), is ongelooflijk moeilijk. Beter gezegd: het is lood- en loodzwaar. Zeker als kind of tiener, wanneer je weet dat leeftijdsgenootjes sowieso met je aan de haal zullen gaan, is de neiging groot het geheim te houden. Je doet alsof je hetero bent; probeert je geaardheid koste wat kost te verhullen, je schikt je naar de heteroseksuele norm. Wanneer een klasgenoot wordt uitgemaakt voor ‘homo’, lach je ongehinderd mee. Want wát als ze erachter komen dat jij gay bent? Hoe genânt zou dat zijn?
Jarenlang draag je een groot geheim met je mee. Je trekt je terug, voelt je eenzaam, hoopt iedere ochtend bij het wakker worden dat het allemaal tóch een vergissing blijkt te zijn. Want uiteindelijk wil je maar één ding: erbij horen. Geaccepteerd worden. ‘Normaal’ zijn. Dat veel homo’s en lesbiennes hun geaardheid lang voor zich houden, is niet verwonderlijk. Want ondanks het feit dat Nederland een relatief tolerante houding heeft tegenover (homo)seksualiteit, hebben homo’s nog altijd te maken met ongelijke rechten. Het gebeurt dan ook vaak dat zij er - bewust of onbewust - voor kiezen te leven naar maatschappelijke standaarden. Niet uit vrije wil, maar simpelweg uit angst.
Anno 2019 is homoseksualiteit gelukkig een stuk geaccepteerder. Waar het fenomeen nog geen vijftig jaar geleden werd aangeduid als ‘geestesziekte’, is het vandaag de dag relatief ‘normaal’ geworden. Voor steeds meer mensen is het nu gemakkelijker om als queer of trans door het leven te gaan. Zeker in Amsterdam - de stad die al tientallen jaren als hoofdstuk van de gay wereld geldt - hebben veel mensen het gevoel ‘te kunnen zijn wie ze willen zijn’. Maar is dat wel zo? Is Nederland écht zo tolerant als dat we denken? Het antwoord is simpel: nee.
Dat er veel verbeterd is, valt niet te ontkennen. Tegenwoordig hebben homo’s op vele fronten gelijke rechten. Op vele, ja; niet alle. Homo’s en lesbiennes mogen trouwen en kinderen krijgen, zijn voor de wet ‘gelijk’ en mogen niet beoordeeld of veroordeeld worden op hun geaardheid. Maar dat zijn regels; niet de werkelijkheid. In werkelijkheid heerst er namelijk nog altijd veel onbegrip. Vooroordelen en clichés hebben de overhand en in veel landen en culturen worden homoseksuelen nog steeds verstoten of vervolgd. De angst en verbijstering die je voelt als je ontdekt dat je homo bent - de angst om er niet meer bij te horen, de angst voor wat komen gaat - is er daarom ook niet zomaar. Uit onderzoek blijkt dat zelfmoord onder homoseksuele jongeren vijf maal zo vaak voorkomt dan bij heterojongeren. Ook depressies, angststoornissen en sociale fobie zijn een stuk prevalenter. Dat is zorgelijk en zou niet nodig hoeven zijn.
Op 28 juli begint in Amsterdam de zogeheten Gay Pride; een jaarlijkse manifestatie die zowel een feestelijk als demonstratief karakter heeft. Van over de hele wereld komen homo’s, lesbiennes, biseksuelen, transgenders en queers naar Amsterdam om samen diversiteit en vrijheid te vieren. Het motto? Live and let live! Want dat is uiteindelijk natuurlijk het állerbelangrijkst: dat we allemaal vrij en gelijk zijn. Dat we allemaal even hard van het leven mogen genieten.
Speciaal voor de Pride Month zie je deze maand op Cinetree La Vie d’Adele; een film over de 15-jarige Adèle die tot over haar oren verliefd wordt op een meisje. Daarnaast hebben wij voor jou de vijf mooiste en leukste LGBTQ-films op een rijtje gezet. Deze zie je hier. Wij wensen jou een Happy Pride Month in TwentyGayTeen!