Naar de film met Olivia Lonsdale: ‘I, Tonya’

Margot Robbie is Tonya

Margot Robbie, misschien dat je haar kent als The Dutchess, de blonde superbabe en vlam van Jordan Belfort in The Wolf of Wallstreet. In biopic I, Tonya herken je haar nauwelijks terug en speelt ze letterlijk het tegenovergestelde. Een beugel, kroezig blond haar, een lichaamshouding van een elfjarig jongetje met de attitude van een zestienjarige. Onbeschoft, driftig, onvoorspelbaar en bloedeerlijk, dat is Tonya. Margot Robbie zet dit neer alsof ze Tonya altijd al in zich had en haar nu eindelijk naar buiten laat.

Voor haar rol als professioneel kunstschaatser moest Margot Robbie alles op alles zetten. Zo trainde ze gedurende een periode van vijf maanden, vijf dagen per week. Enkel de kunstjes werden door een body double gedaan (iemand die in een film een scène speelt in plaats van de eigenlijke acteur). Doordat de regisseur de acteurs veel vrijheid gaf tijdens het spelen voelt deze film ontzettend realistisch aan en dat is heerlijk om naar te kijken.

Het verhaal

Tonya is een jong meisje dat maar één grote droom heeft: de allerbeste kunstschaatser van de wereld worden. De weg daarnaartoe verloopt alles behalve feilloos. Het is heftig en intrigerend om te zien hoe de jonge, ambitieuze Tonya er alles aan doet om de Olympische Spelen te halen. Thuis heeft ze het niet gemakkelijk en haar grote liefde voor jaren ‘80 muziek en typerende kledij helpen zeker niet mee. In alles waarin ze zelf zo gelooft, zit de jury haar tegen. Zelfs als ze ervan overtuigd is dat ze de allerbeste is, wordt ze keihard afgewezen.

Tonya’s moeder, LaVona Golden (waanzinnig neergezet door Allison Janney), ziet op jonge leeftijd haar ambitieuze Tonya een grote liefde voor kunstschaatsen ontwikkelen en besluit om haar vierjarige dochter mee te nemen naar een schaatsbaan. De schaatslerares Juliane wijst haar vrijwel onmiddellijk af, iets waar moeder LaVona het niet mee eens is. “Show her!” zegt ze tegen haar dochter. Tonya gaat het ijs op en maakt hiermee zoveel indruk dat Juliane besluit om haar coach te worden. Jarenlang trainen ze samen en transformeert Tonya in een geweldige kunstschaatsster. Maar nooit past ze écht binnen het perfecte plaatje van de kunstschaats-wereld.

Tweede (menselijke) liefde

Wat echte liefde is heeft Tonya nooit van haar moeder mogen leren. Wanneer ze op haar 23e Jeff Gillooly (Sebastian Stan) ontmoet voelt ze voor het eerste oprechte liefde. Tot over haar oren geeft ze zich volledig over, iets wat je als kijker alleen maar kan aanmoedigen. Helaas maar voor korte duur want binnen de kortste keren gaat het helemaal mis en vliegen ze elkaar de haren in. Iets wat haar schaatscarrière volledig op het spel zet.

Race naar de Spelen

Tonya’s leven staat op z’n kop, maar die race naar de Olympische Spelen blijft. Wanneer Jeff en zijn beste vriend een doodsbedreiging naar Nancy Kerrigan, de tegenstander van Tonya, sturen, loopt dit drastisch uit de hand. De vriend van Jeff besluit namelijk om het heft in eigen handen te nemen en zich op te stellen als Tonya’s bodyguard. Tonya weet van niks en wordt verrast door de extra spanning wanneer ze samen met Nancy op het ijs staat. Het publiek geniet met volle teugen. Nu de film uit is wil de echte Nancy Kerrigan de film niet gaan zien omdat de film voor haar te realistisch is en ze het voorval niet nog eens wil beleven.

Waarom je deze film moet zien?

Alleen al voor het sterke spel van Margot Robbie, Allison Janney en de fantastische jaren ‘80 muziek en pakjes zou je deze film moeten zien. De band tussen Tonya en haar moeder komt ontzettend geloofwaardig tragisch en verontrustend over. Tonya’s moeder pusht haar dochter in iets waarvan zij het vroeger zelf had gewild, op een bijna straffende manier wat meteen de basis legt voor een verstoorde moeder-dochter relatie. Het maakt dat je aan de ene kant van Tonya wil houden, omdat ze het vanuit huis niet krijgt, maar aan de andere kant haar dom vindt omdat ze zo over zich heen laat lopen.

Mij gaf deze film het gevoel dat als je iets heel graag wil, écht wil, je dat voor op moet stellen, hoe lastig dat soms ook is. Laat niks of niemand tussen jou en jouw doel komen. Op je eigen benen staan. Op je bek gaan mag als je er maar voor zorgt dat je zélf weer opstaat.