Tijdloze Cinema
Op een koude en regenachtige zaterdagmiddag besloot ik onlangs eens een klassieke film te gaan kijken. The Kid van Charlie Chaplin had ik nog nooit gezien en ik was toch nieuwsgierig of zo'n oude film mij nog kon boeien. Geen gesproken woord, zwart-wit gefilmd en een heel ander tijdsbeeld.
Het vooroordeel is dan al snel dat het wel saai zal zijn. Ik heb deze film uit 1921 opgezet en ik was verbaasd: ondanks dat hij 100 jaar geleden gemaakt is, greep het verhaal me. De komische scenes zijn nog steeds grappig. Regelmatig kon ik er hard om lachen, maar ik was ook echt ontroerd. Dit alles dus zonder kleur, geluid en met een speelduur van iets meer dan een uur.
Kun je nagaan wat de kracht van cinema is. Generatie na generatie blijven goede films overeind. Mijn overgrootouders hebben deze film misschien nog in de bioscoop gezien en zeer waarschijnlijk moesten ze, net als ik nu 100 jaar later, lachen om de slimme en onhandige Chaplin en het brutale jongetje, en waren ze ontroerd op het moment dat Chaplin en het jongetje er alles aan doen om niet uit elkaar gehaald te worden - waarna ze elkaar in de armen sluiten.
Kun je je voorstellen dat de kinderen van je (toekomstige) kleinkinderen straks hetzelfde filosoferen over hoe jij nu naar een recente film kijkt? Als je straks een film opzet op Cinetree, denk daar dan eens over na. Hoe zullen ze over 100 jaar naar deze film kijken? Als je denkt dat ze jouw emoties dan ook nog zullen delen, dat het verhaal en wat de acteurs laten zien tijdloos is (ongeacht de snel veranderende maatschappij), dan heb je een topfilm te pakken.
Dat wat gedateerd kan raken en op een gegeven moment niet meer wordt begrepen, is vluchtig en zonder inhoud. Ik zou het liefdeloos willen noemen.
Chaplin begreep dat meer dan 100 jaar geleden al en heeft daarmee aangetoond dat, ondanks dat de tijden misschien veranderen, we altijd de gevoelige snaren zullen behouden die een goede filmmaker bij ons kan raken.