Final Portrait

Disclaimer: in deze film speelt een acteur die beschuldigd is van seksueel overschrijdend gedrag. Vanwege het inspirerende werk van alle andere crew- & cast leden kiezen wij ervoor om de film wel te vertonen. Klik hier om meer te weten over de disclaimer.

Als filmliefhebbers - en kunstliefhebbers in het algemeen - zijn we gewend het eindresultaat van een kunstwerk te adoreren. Of het nou films, beelden of schilderijen zijn, meestal focussen we alleen op de laatste fase van het project. Logisch ook, want we verwachten dat dat het resultaat is dat de kunstenaar ons wil laten zien en waarmee die zelf ook tevreden is. Final Portrait brengt deze overtuiging op meerdere vlakken in twijfel. Ten eerste laat deze meeslepende biografie zien dat ook het proces voorafgaand aan het eindresultaat kunst op zichzelf kan zijn, en ten tweede toont Final Portrait dat kunst nooit echt af is – in ieder geval niet als we de woorden van de Italiaans-Zwitserse Alberto Giacometti (1901 – 1966) moeten geloven.

In 1980 bracht de Amerikaanse schrijver James Lord het biografische boek A Giacometti Portrait uit. Dit alom geprezen boek schreef hij nadat hij 18 dagen had geposeerd voor een olie portret door Giacometti. In deze tijd als model leerde Lord zijn vriend en kunstenaar Giacometti door en door kennen. Van zijn grootste angsten tot de dingen die hem vreugde brachten, Lord kwam alles te weten en schreef - gelukkig voor ons - alles op. Bijna 50 jaar later besloot regisseur en acteur Stanley Tucci (Supernova) een verfilming te maken van deze bijzondere biografie. Het resultaat, dat getekend wordt door ijzersterk acteerwerk, dialogen en originele uit de hand geschoten beelden, is een meeslepend en persoonlijk drama, waarin een menselijk portret wordt neergezet van de grote kunstenaar Giacometti. Net zoals in At Eternity’s Gate - de prachtige film over Van Gogh - wordt in Final Portrait de nadruk gelegd op het idee van de gekwelde artiest. Giacometti was blijkbaar, net als zoveel andere kunstenaars, niet zo zelfverzekerd als je zou verwachten. Iedere verfstreek deed hem twijfelen en geen enkel kunstwerk dat hij maakte voldeed zijn eigen hoge eisen. Wat anders is dan in At Eternity’s Gate, is de subtiele humor die in iedere scène en dialoog in Final Portrait te vinden is. Stanley Tucci weet hierdoor een perfecte balans te creëren tussen ingetogen en luchtig, én grootse kunstenaar en mens. Als er één ding is dat Final Portrait duidelijk maakt is het dat iedereen, hoe beroemd ook, een mens blijft; met alle onzekerheden en gebreken die daarbij komen kijken.