Het Echte Leven

Wanneer weet je nu echt of degene tegenover je werkelijk om je geeft? We wringen ons soms in gekke bochten om hier een glimp van op te vangen, het te forceren of te kunnen leven met wat we denken dat het antwoord is. Zo ver als de hoofdpersonen in Het Echte Leven gaan is misschien niet aan te raden, want voor je het weet kun je niet meer terug.

De elementen in Het Echte Leven van Robert-Jan Westdijk worden als knikkers aaneengeregen, en langzaam maar zeker trekt westijk de ketting steeds strakker aan. Hoewel de film vernuftig is opgezet, is het verhaalmechaniek van en film-in-een-film waarbij de fictie en documentaire elementen door elkaar heenlopen geenszins een gimmick of ‘mindfuck’. Wat Westdijk klaarspeelt is het rommelige aanduwen en afstoten van een tumultueuze relatie vangen in de metafoor van een filmset.

Het ene moment lijken Martin en Simon voor elkaar geschapen, het andere moment lijkt het waarschijnlijker dat ze elkaars ondergang zullen betekenen. De film in de film is hier de eigenlijke film, maar ook weer de echte situatie waar de ‘film film’ berust. Lees de zin een paar keer, dan wordt het vanzelf helder. Of kijk gewoon de film gewoon (nog een keer). De slotsom is in ieder geval: wanneer je iemand vindt die even gek is als jij, geniet dan van de rit en maakt het niet te moeilijk (of juist wel).