120 BPM

120 BPM (battements par minute) speelt zich af in 1992, het jaar waarin de aidsepidemie haar dieptepunt bereikte. In ­Parijs werd daarom de Europese afdeling van Act Up opgericht; een activistische beweging die zich inzet tegen de maatschappelijke en politieke onverschilligheid rondom hiv en aids. De activisten gaven voorlichting op scholen en zetten de farmaceutische industrie onder druk omdat er nog altijd geen fatsoenlijk medicijn beschikbaar was. Alles met het doel om onwetendheid, slechte voorlichting en struispolitiek te voorkomen. Niet voor niets is ACT UP’s motto silence = death.

Toch worden de acties langzamerhand heftiger en komt er steeds meer geweld bij de protesten kijken. Sommige leden zijn het daarmee oneens, maar voor leden als Sean (Nahuel Pérez Biscayart) kunnen de acties niet fel genoeg zijn. Zijn eigen symptomen worden namelijk steeds heftiger: de tijd dringt, en het enige dat hij nog in de strijd kan gooien is zijn lichaam. Toch verandert de situatie ook voor hem wanneer hij Nathan ontmoet; een actievoerder die, in tegenstelling tot Sean, niet ziek is.

120 BPM moet je gezien hebben omdat je een beeld krijgt bij de angst, het verdriet en het onbegrip dat de activisten hebben moeten voelen. Want als we allemaal nét iets bewuster worden van elkaars problemen en pijn, kunnen we de wereld samen toch een stukje mooier maken.