Monk

Een volgepakte auto, aan elkaar plakkende dijbenen, een chagrijnige moeder en schreeuwende puber. Veel mensen zullen zich vast een vakantie herinneren die op deze manier van start ging. Een autoreis waar het hele gezin vol goede moed aan begon, om zich tijdens deze lange rit vervolgens af te vragen: ‘Waarom doen we onszelf dit ook alweer aan?’

De familie van Monk moet dit in ieder geval hebben gedacht tijdens hun plotselinge reis naar Spanje. Monk’s Nederlands-Spaanse gezin, dat centraal staat in de humoristische dramafilm Monk, is namelijk verre van perfect. Zijn vader is een eigenzinnige kunstenaar die zichzelf opsluit in zijn kamer, zijn Spaanse moeder is in ‘protest’ gegaan en weigert sindsdien te koken en zijn zus kan worden beschreven als de meest clichématige puber ooit. Ook goede communicatieve vaardigheden kent het gezin niet; tegen deuren aan trappen, elkaar negeren en overdreven zuchten lijken de normaalste gang van zaken in het huis.

Te midden van deze disfunctionele familie probeert de dertienjarige Monk zich een weg te banen. Wat hem ook nog redelijk goed af gaat ook, als je achterwegen laat dat hij hartstikke hypochonder is, medicatie steelt en weinig vrienden heeft. Het lijkt dan ook meer dan een slecht plan wanneer de familie, door een zieke oom, plotseling wordt gedwongen samen in een auto te stappen en te vertrekken naar Spanje. Maar op bijna wonderbaarlijke wijze zorgt deze ellendige tocht, waarin geheimen naar boven komen en emoties hoog oplopen, er juist voor dat Monk en zijn gezin tot elkaar groeien en elkaar leren waarderen.

Monk, geregisseerd door Ties Schenk en geschreven door Roosmarijn Roos Rosa de Carvalho,is geen ingewikkelde film Het einde voelt wellicht een beetje té gemakkelijk aan. Echter past het voorspelbare slot tegelijkertijd ook erg goed bij deze tragikomedie, die bomvol zit met overdreven montagetechnieken, karakters en gebeurtenissen. Alles bij elkaar genomen is Monk een lekkere wegkijker, waarin familiebanden centraal staan en de liefde domineert.