Animal

Het is donderdagochtend acht uur en met team Cinetree verzamelen we voor onze allereerste breakfast cinema. Croissantjes, koffie en de documentaire Animal, de langverwachte film van Cyril Dion, maker van Cinetree-favoriet Tomorrow. Mijn slaperige ogen openen langzaam terwijl ik kennismaak met Bella en Vipulan. Twee 16-jarige klimaatactivisten die samen met de filmmaker op reis gaan, terug naar de kern van het klimaatprobleem: onze relatie met de dierenwereld. Normaliter luisteren we naar de doorleefde stem van David Attenborough, maar deze keer kijken we door de ogen van twee tieners naar de klimaatcrisis. Voor mij een verfrissende maar ook logische manier van storytelling; dit is immers de generatie die met de gevolgen moet gaan leven. Ik bewonder de twee gelijk door hun kennis, doorzettingsvermogen en liefde voor de natuur en het dierenrijk. Tevens realiseer ik me: ze kunnen niet anders. Hun toekomstige wereld is aan het instorten.

Bella en Vipulan gaan op reis naar verschillende plekken op de wereld. Met verslagen gezichten zitten ze op het vliegveld. Iedereen die vliegschaamte kent weet wat er gaat komen: ze voelen zich schuldig en hypocriet. “Maar ons systeem maakt ons allemaal hypocriet”, stelt Bella. De scène voelt ergens grappig, omdat elke 16-jarige een gat in de lucht zou springen om een vliegtuig in te stappen, maar het zet de toon voor de gesprekken die ze gaan hebben. Van plastic opruimen in India tot een gesprek met president Alvarado in Costa Rica, die zich inzet voor grootschalige herbebossing, tot het bezoeken van een brute konijnenfokkerij. Ze ontmoeten wetenschappers, beleidsmakers en mensen die proberen de balans in het ecosysteem te herstellen, zoals antropoloog Jane Goodall. Zij werd bekend door haar zesjarige studie van het sociale en familiale leven van de chimpansee, die zij vanaf 1960 bestuurde in Tanzania. Met open mond luisteren Bella en Vipulan naar de verhalen van Goodall, die met haar lange grijze haar, warme lach en kennis hoop geeft. Deze scène biedt ademruimte na een paar heftige scènes, die misschien juist minder hoopvol zijn: onwetendheid, kapitalisme en mensen die hun ogen sluiten voor de situatie. De gesprekken worden afgewisseld met adembenemende beelden van de natuur, beelden die je al kent, maar die extra betekenis krijgen door alles wat je te horen krijgt.

Na het kijken van de film is het maar eventjes stil tot het losbarst; de meningen zijn verdeeld. Er zijn er die sommige scènes te heftig vonden, zelfs bijna tegen het shockerende aan. Een ander die veel klimaat documentaires heeft gezien, ondervond geen nieuwe informatie en anderen waren weer diep onder de indruk. Zelf had ik mijn mening nog niet klaar, maar de film bleef voor een lange tijd in mijn hoofd rondspoken. Dat vind ik een goed teken, het heeft me dus ergens geraakt. Met het team praatten we er nog een paar dagen over en toen was ik overtuigd: het is belangrijk dat zo’n soort film een gesprek start, wat dat gesprek dan ook is. De film laat in ieder geval zien dat we aan de slag moeten, we kunnen jonge mensen als Bella en Vipulan, maar ook onszelf en de aarde niet in de steek laten.