Suffragette

Je kunt het je vandaag de dag nauwelijks meer voorstellen. Iets dat zo gewoon en vanzelfsprekend lijkt, was amper honderd jaar geleden nog totaal ondenkbaar. Een vrouw met stemrecht? Een vrouw met een opleiding? Een vrouw die zelf haar brood verdient? Absoluut onmogelijk. Vaak wordt gezegd dat vrouwen, na eeuwen van onderdrukking en ongelijkheid, hun stemrecht hebben gekregen. Maar laat één ding duidelijk zijn: vrouwen hebben helemaal niéts gekregen. Ze hebben er namelijk keihard voor moeten strijden. En precies die strijd is waar het indrukwekkende Suffragette (van regisseur Sarah Gavron) over gaat.

Hoofdpersonage Maud (Carey Mulligan) is pas 24 jaar oud, maar heeft dan al het grootste gedeelte van haar leven moeten werken in een wasserette. “Part-time since I was seven, full-time since I was twelve”, vertelt Maud. Het werk van de vrouwen in deze Britse wasserette is alles behalve gemakkelijk; niet alleen fysiek is het werk een uitputtende bedoening, ook mentaal is het allemaal nauwelijks vol te houden. Het bedrijf is (hoe kan het ook anders) in handen van een groep mannen die hun handjes maar moeilijk thuis weten te houden. Leeftijd maakt hen daarin trouwens helemaal niets oud; hoe jonger, hoe beter. En hoewel Maud dondersgoed weet dat ze door iedereen ontzettend slecht behandeld wordt, heeft ze zonder al te veel mokken haar onderdanige positie ingenomen. Want de werkomstandigheden mogen dan misschien niet ideaal zijn; er moet wél geld verdiend worden. Dus… tanden op mekaar en werken.

Toch komt de gehoorzame Maud totaal onverwachts in aanraking met een geheel nieuwe werkelijkheid. Een werkelijkheid waar ze nooit eerder van had durven dromen. Een werkelijkheid waarin vrouwen niet langer ongelijk of onbekwaam worden geacht, maar waarin ook zij een stem hebben. Zonder er ooit over nagedacht te hebben - en eigenlijk ook zonder het aanvankelijk te ‘willen’ - besluit Maud zich aan te sluiten bij de zogenaamde ‘suffragettes’; een groep doodgewone vrouwen die rond 1912 in opstand kwamen tegen de patriarchale samenleving. Want aan een wereld waarin vrouwen tot inferieure wezens worden gereduceerd, moet zo snel mogelijk een einde komen.

Waar deze dappere suffragettes voorheen nog van vreedzaam protest gebruik maakten, gooien zij het (na de zoveelste mislukte poging) over een geheel andere boeg. Want wie niet horen wil, moet voelen. Ook Maud radicaliseert; en dat heeft niet alleen grote gevolgen voor de vrouwenbeweging, maar vooral ook voor haar persoonlijke leven. Zal het deze dappere vrouwen lukken om het heft in eigen hand te nemen?

Suffragette mag dan misschien een film over vrouwenrechten zijn; het is uiteindelijk vooral een film over het oeverloze doorzettingsvermogen (en de ongekende kracht) van vrouwen. En aangezien deze heftige strijd helaas nog lang niet gestreden is, blijft een film als Suffragette voorlopig nog hard nodig.