Bienvenue chez les Ch'tis

Wie kent ze niet: vooroordelen over Noord-Frankrijk. De mensen zijn er onvriendelijk, het regent er alleen maar, het eten is minder lekker dan in het Zuiden… De noorderlingen hebben het maar zwaar te verduren. En dat geldt niet alleen voor de Noord-Fransen: in Nederland noemen we onze Belgische zuiderburen dom, randstedelingen leven in een elitaire bubbel, Groningers en Friezen zijn allemaal boeren op het platteland en in Limburg denken ze alleen maar aan eten. Je zou haast gek worden van al die vooroordelen - die vaak ook nog nergens op gebaseerd zijn - en toch doen velen van ons er vrolijk aan mee.

Van die niet-onderbouwde vooroordelen maakt regisseur Dany Boon in Bienvenue chez les Ch’tis dankbaar gebruik. Dat de film voor behoorlijk wat controverse zorgde, vinden wij niet vreemd. De Fransen reageerden er waarschijnlijk zo heftig op omdat het confronterend en herkenbaar is. In de film zien we hoe hoofdpersonage Philippe op werk liegt over zijn gezondheid, in de hoop overgeplaatst te worden naar de zonnige Côte d’Azur. Zijn leugen komt uit en als straf wordt hij overgeplaatst naar het noordelijkste puntje van Frankrijk. Volgens de mensen om hem heen is alles verder dan Parijs de hel op aarde, en dus worden alle clichés nog maar eens aangehaald om duidelijk te maken dat dit het allerergste is wat hem had kunnen overkomen.

Maar dan… lijkt het eigenlijk nog best mee te vallen in het hoge noorden. De mensen zijn aardig en gastvrij, Philippe maakt al snel vrienden, het regent er helemaal niet zo veel en het eten smaakt hem best goed. Philippe heeft het met eigen ogen gezien, maar nu is het nog de vraag of zijn vrouw en kinderen de overstap ook kunnen maken. Want dat het stiekem best meevalt in het noorden, is natuurlijk een gevalletje van ‘eerst zien, dan geloven’. Een komische, vermakelijke film mét een boodschap.