Dancing Arabs

Arabier, Moslim én (schijn-)Israëlier: het is veel voor een persoon om zoveel identiteiten te vertegenwoordigen. Eyad probeert er een midden in te vinden, maar wanneer hij verliefd wordt op de lieftallige Joodse wordt het er allemaal niet makkelijker op..

Regisseur Eran Riklis kiest ervoor om via een klein, persoonlijk verhaal een conflict bloot te leggen dat zo groots en oud is dat het bijna abstract wordt. Maar door concrete personages op te voeren en families te laten reageren op concrete problemen (liefde tussen een Jood en een Arabier, het vinden van een bijbaan, het worden toegelaten tot een school) wordt duidelijk hoe gelaagd de problematiek van alledag is. Juist door het luchtig te houden neemt Riklis een publiek mee in een vraagstuk waar men zich anders misschien van zou afkeren. De hoofdrolspelers zijn aantrekkelijk en charmant, de 80s setting met dito soundtrack zorgen voor een aangenaam sfeerbeeld.

Identiteit is een lastige kwestie, helemaal wanneer er zoveel geschiedenis aan kleeft. Dancing Arabs laat dit op een knap vermakelijke wijze bij. Door niet alleen de Joods-Arabische tegenstelling te nemen maar ook een liefdesgeschiedenis en een getroebleerde vriendschap in de mix te gooien blijft de film boeien, maar zorgt Riklis er ook voor dat zowel filmmaker als publiek zich niet hoeven blind te staren op wat heel makkelijk zware materie had kunnen worden. Laten we een voorbeeld nemen aan de jonge Joodse Naomi die van haar geliefde het liefst in het Arabisch hoort dat hij van haar houdt, simpelweg omdat ze zijn uitspraak zo leuk vindt.