De rouille et d'os

Winners never quit: Het is een gevleugelde uitspraak waarvan de kracht getoond wordt in verhalen als die van De rouille et d’os.

Na afloop van de première op Cannes kreeg de film een staande ovatie die zo’n tien minuten duurde – en je snapt tijdens het kijken al vrij snel waarom. Het duurt even voordat de hoofdpersonages bij je binnendringen, maar als ze er eenmaal zitten, zitten ze er ook goed. Stéphanie is zachtaardig en bedachtzaam, ze wil dingen rustig bezien. Alain is een beest, een flapuit, een ruwe bolster. De twee tegenpolen worden bij elkaar gebracht, en hoewel het elk moment lijkt alsof de chaos rondom de twee de overhand zal krijgen (zowel in de verhaalwereld als in de kijkervaring) blijven ze fier overeind.

Regisseur Jacques Audiard windt er geen doekjes om, maar heeft een zorgvuldig oog. Die combinatie zorgt ervoor dat een verhaal dat zo ultiem de underdog bedient nooit geforceerd voelt. En dat is de enige manier waarop een verhaal als dit kan werken, een verhaal van twee mensen die zich elke dag afvragen of ze de volgende zullen redden, of dat het het waard is, en of ze kunnen omgaan met de momenten van geluk die hen bijna even heftig overvallen als de mindere. De rouille et d’os is zo’n film die werkt doordat het geheel de onwaarschijnlijke optelsom van zijn delen ontstijgt.