Gloria

Wat zou het toch zijn met die idioot grote, ouderwetse brillen die Gloria in de kast heeft? Zijn ze bedoeld als pantser? Zeggen ze tegen het manvolk dat zich aandient: ik pas me niet meer aan? Ik ben niet bang om te laten zien dat ik een verleden heb? Moeten ze haar iets koddigs geven? De schoonheid van actrice Paulina García verdoezelen?

Allemaal wel, en allemaal niet. De tragikomedie van schrijver-regisseur Sebastián Lelio is complexer en laat zich niet zo makkelijk vangen. Die bril zit daar gewoon, op de neus van Gloria; een gescheiden vrouw van 58 die zich niet laat definiëren door zoiets als een kledingsstuk of het wel of niet hebben van een kat. Dat is meteen de reden dat de Chileense Oscarinzending Gloria zo goed werkt als ze doet.

De film toont een vrouw van middelbare leeftijd zoals je die niet vaak ziet - normaal gesproken zijn dit eenduidige types die in een bijrol figureren. Het is de bemoeizuchtige moeder die voicemails inspreekt om een plek te krijgen in het drukke leven van haar kinderen, de onzichtbare collega van kantoor.

De 39-jarige Lelio voert Gloria juist op als hoofdpersoon; plaatst haar in elk shot van de film. En wat is het een feest om te kijken naar García, die de Zilveren Beer voor beste actrice won in Berlijn. Ze maakt van Gloria een vrouw die zoekend is zonder wanhopig te zijn, alleen zonder medelijden op te wekken bij zichzelf of de kijker. Als ze de melodramatische liefdesliedjes meezingt in de auto - wat weet Lelio goed gebruik te maken van muziek! - zit er geen nostalgie of weemoed in. Ze zingt gewoon. Of toch niet?

Dan gebeurt hetgeen waar Gloria al niet meer op durfde te hopen, maar wel naar bleef streven: ze ontmoet een man. Lelio gaat mee in haar dromen, toont liefdevol hoe ze flirt als een jong meisje en dat tegelijkertijd als pantser gebruikt. Hoe ze zich dapper blootgeeft alsof ze nooit eerder is gekwetst. Seksscènes filmt hij zonder schaamte: de sluitband die haar nieuwe beau draagt vanwege een maagcorrectie rukt Gloria af alsof ze een blouse openscheurt zonder dat het gênant of grappig wordt. Maar kun je echt opnieuw beginnen, ook als je al achter in de 50 bent? Het verleden achter je laten en doorgaan? Lelio legt hierbij een link naar het hedendaagse Chili, dat via demonstraties Gloria's wereld binnensijpelt.

Maar Gloria toont zich nog veerkrachtiger, met een bewonderenswaardige dosis lef. Als er iets misgaat, herpakt ze zich en gaat ze door – zoals ze wankelend na het eerste dansfeestje in de film naar buiten loopt. Ze zwikt misschien even door haar enkel, maar ze haalt wel de deur en heeft een leuke avond gehad.