Mektoub, My Love: Canto Uno

Althans, volgens regisseur Abdellatif Kechiche. Mektoub, My Love: Canto Uno is dan ook niet zomaar een film, maar een uiterst persoonlijke film: over familie, vluchtige zomerliefde en volwassen worden. Niet alleen speelt de film zich af in de Zuid-Franse badplaats Sète, de plaats waar Kechiche vandaan komt, ook het hoofdpersonage Amin lijkt verdacht veel op de jonge Kechiche. Amin is scenarioschrijver en woont in Parijs, maar keert voor de zomer terug naar zijn geboorteplaats. Waar zijn jeugdvrienden zich daar vooral bezighouden met het vrouwelijk schoon, is Amin iets terughoudender. Liever kijkt hij van een afstandje toe of houdt hij zich, gefascineerd door het licht, bezig met het fotograferen van de Mediterrane kust. Aan de zorgeloze zomer vol feesten, levensvreugde en liefde lijkt geen einde te komen.

Mektoub, My Love: Canto Uno toont hoe zorgeloos het Franse leven in 1994 was voor jongeren. Je kunt je afvragen of dat nou daadwerkelijk het magische van de jaren ‘90 was, of dat het vooral de nostalgische blik van Kechiche is. “In mijn herinneringen had het leven midden jaren ‘90 een comfort dat nu verdwenen is. We konden nog dagdromen dat het steeds beter zou gaan met de wereld. De onbezorgde vrijheid van toen is weg.” De film is dan ook een ode aan een verloren tijdperk, maar misschien wel meer aan een voorbije levensfase. De tijd waarin je alleen verantwoordelijk bent voor jezelf, fouten mag maken en geen grote zorgen hebt. En stiekem is dat best heel fijn: wie wil er nou niet even terug naar die onbezonnen tijd?