Song to Song

We zien het inmiddels steeds vaker als onderwerp in films: de problemen en onzekerheden waar millennials mee te maken hebben. Tieners en twintigers voelen tegenwoordig steeds meer druk om een perfect plaatje van een perfect leven te creëren, terwijl ze zelf nog niet eens weten wat hen gelukkig maakt. Dat doelloze rondzwerven, op zoek naar zingeving, liefde en je eigen identiteit, is dan ook het hoofdonderwerp in Song to Song. Toch is de film geen actieve zoektocht naar die dingen; het is vooral een vastlegging van de gedachtestroom van hoofdpersonage Faye tijdens die zoektocht. En dat is precies zoals we het van regisseur Terrence Malick gewend zijn: de boventoon wordt niet gevoerd door het plot, maar door alles daaromheen.

Emmanuel Lubezki is de cinematograaf achter Song to Song en één van de redenen dat Song to Song zo’n fijne film is om naar te kijken. Hij won voor Gravity (2014), Birdman (2015) en The Revenant (2016) achtereenvolgens de Oscars voor beste camerawerk. Ook met Terrence Malick werkte eerder al succesvol samen aan o.a. The New World (2005) en The Tree of Life (2012), dus niet vreemd dat Malick hem ook voor Song to Song weer vroeg. Het bijzondere aan Lubezki’s camerawerk is zijn, eigenlijk, simpele techniek: hij maakt vooral gebruik van handcamera’s, heeft een grote voorkeur voor zacht, natuurlijk licht en speelt graag met tegenlicht. Precies dat gebruik van licht is wat de sfeer in Song to Song zo heerlijk dromerig maakt. De subtiele visuele details vangen je aandacht op zo’n manier dat je niet eens meer wíl letten op het plot.

Song to Song is zonder twijfel een bijzondere film; Terrence Malick wordt niet voor niets door velen gezien als een van de meest eigenzinnige regisseurs van onze tijd. Misschien zal niet iedereen het dromerige ronddwalen zonder duidelijk plot of doel kunnen waarderen, maar wij zouden je willen adviseren deze film een kans te geven. Want als hoofdpersonage Faye je eenmaal weet mee te nemen in de meest gekke situaties, wil je niet meer terug.