Attila Marcel

De 33-jarige (Frans)man Paul Marcel leidt een saai en zelfs wat treurig leven. Allang volwassen maar nog steeds inwonend bij zijn bemoeizuchtige tantes, lijken de zwijgzame pianist en zijn eentonige bestaan meer op dat van een 9-jarig kind dan van een zelfstandige man. Maar Paul heeft het niet makkelijk - en ook nooit gehad. Zijn ouders kwamen voor zijn eigen ogen om het leven toen hij nog maar een kleuter was; een groot trauma dat hem tot op de dag van vandaag belemmert in zijn spraak. De getalenteerde jongen werd opgevoed door zijn twee tantes die, met alleen maar goede bedoelingen, hun verstikkende en dwangmatige kwaliteiten op Paul en elk onderdeel van zijn leven hebben gemanifesteerd. Dag in dag uit stapt Paul weemoedig uit bed om elke dag weer hetzelfde te beleven; vastgelopen in zijn routine, niet in staat om zich te kunnen uiten en met een boel onverwerkte trauma’s op zak. Totdat hij op een dag bovenbuurvrouw Madame Proust leert kennen. De toevallige totstandkoming zet een hoop op gang: een ontsnapping uit zijn treurige bestaan, de herontdekking van zijn verdwenen verleden en het begin van een bijzondere vriendschap.

Attila Marcel speelt zich af tegen een heerlijk absurd, vrolijk, kleurrijk en vooral erg Frans decor. Van de uitbundige interieurs tot de kleurrijke kleding tot de ‘overload’ aan Parijse patisserie en pianodeuntjes a la Amélie; het schattige wereldje van de film is zowel herkenbaar als compleet uniek. Elk karakter in de film lijkt dan ook verwezenlijkt door alle mise-en-scène om hem heen. Zo is het huis van Paul’s tantes heel strak en netjes geordend, vergelijkbaar met de controle die zij uitoefenen op Paul’s leven. Het huis van Madame Proust is juist letterlijk bebost en staat vol met prachtige planten, wat zowel het tuinhuisje als de tuin van een botanisch hof zou kunnen verbeelden. De overvolle en begroeide woning van Madame Proust kleurt dan ook haar levendige en extraverte persoonlijkheid; open voor alles en érg ‘outside of the box’.

De liefde voor speelsheid, maximalisme en een vleugje kinderlijkheid van regisseur Sylvain Chomet is niet te missen; zijn achtergrond in animatie schemert overduidelijk door in zijn eerste live-action film. De Franse animator is zeer bekend en geliefd om zijn animatiewerk en won zelfs een Oscar voor beste animatiefilm voor zijn film Les triplettes de Belleville (2003). Zowel in zijn eigen woorden als doorschemerend in zijn films, benadrukt Chomet dat animatie niet alleen voor kinderen is. In Attila Marcel combineert hij opnieuw het imaginaire van animatiewerk met absurdistische en volwassen humor. De mise-en-scène in Attila Marcel mag dan die van een sprookje zijn, Chomet’s licht spottende en humoristische motieven suggereren een volwassen doelgroep. Zo ontnuchtert de, technisch gezien nogal illegale, drugs die Marcel tot zich neemt de magische kadrering om de film heen en maakt het ruimte voor al het onnozele dat Chomet teweegbrengt met zijn tegendraadse en bizarre combinatie van filmgenres. Achter deze heerlijke criss-cross aan filmstijlen, conventies en thema’s geeft Chomet met de initiële feel-good insteek een hartverwarmende en humane boodschap mee over menszijn, trauma en het lot van het leven.