Pan's Labyrinth

Als we het hebben over de noodzaak een verhaal te vertellen, dan is Pan’s Labyrinth een klinkend voorbeeld. Guillermo Del Toro weigerde de film in het Engels te maken, ondanks dat dit hem dubbel budget had kunnen opleveren. Daar bovenop zette hij zijn persoonlijke salaris geheel in om de film te financieren. Het resultaat mocht er zijn: de film kreeg 22 minuten onafgebroken applaus na de eerste vertoning op het Cannes Filmfestival.

Een hoofdpersoon die een onbekende wereld induikt, een filmmaker die een persoonlijk verhaal wil vertellen aan de hand van een groots opgezette film met solide budget en zijn eigen financiën op het spel zet om de film te kunnen voltooien – deze facetten doen denken aan een van de bekendste films in de filmgeschiedenis: Apocalypse Now van Francis Ford Coppola. Diens vers opgezette studio, American Zoetrope, ging nagenoeg failliet en Coppola verloor zichzelf in het proces. Uiteindelijk kwamen zij na lang zwoegen op de proppen met een film die innovatief was op vele vlakken en onmiskenbaar filmische kunst was, terwijl temidden van de chaos een hoogst persoonlijke ontdekkingstocht centraal stond.

Vergelijkbaar met Apocalypse Now deed Pan’s Labyrinth het goed bij zowel het grote als het kleine publiek vanwege de kundigheid waarmee een serieuze boodschap in een wikkel van vermaak werd verpakt. Vooral de wikkel werd bekroond bij de Oscars: de film won er drie voor de fantastische look (voor camerawerk, art direction en make-up) terwijl de boodschap resoneerde bij critici en kritische kijkers (zoals op Cannes). Ook hier staat een sterke persoonlijkheid als oog temidden van een esthetische orkaan die je verbeelding te buiten gaat. Del Toro ging persoonlijk minder ten onder dan Coppola, maar nam nagenoeg evenveel risico en kwam met een eveneens vernuftige film op de proppen.

Dat is waarom wij Pan’s Labyrinth dan ook graag met jullie delen: laat je vermaken en/of informeren – maar geniet hoe dan ook van uitzonderlijke filmkunst!