Wuthering Heights

Geen romantische wandelingen door netjes gemaaide tuinen, geen spontane liefdesverklaringen die aanvoelen als vooraf geschreven gedichten en vooral geen melodramatische piano arrangementen om deze taferelen te begeleiden. Andrea Arnold’s Wuthering Heights is allesbehalve een typisch 18e eeuws kostuumdrama.

Wel is de film een oprechte, rauwe en soms zelfs schokkende analyse van een klassiek verhaal. Gebaseerd op Emily Brontë’s gelijknamige roman is Wuthering Heights een unieke interpretatie van de bekende liefdesaffaire tussen Heathcliff en Cathy. Aan de hand van schokkende beelden en zonder al te veel expositie, weet Arnold de realiteit van de 18e eeuw in kaart te brengen. De onstabiele camera leent zich daarnaast perfect voor de grijze en uitzichtloze aard van een jeugd op de afgelegen boerderij in de uitgestrekte Britse heuvels.

In dit sombere landschap vindt Arnold verrassend veel schoonheid. De ritmische slag van de wind en de regen die door haar wordt meegedragen, compenseren het gebrek aan muziek. En de overweldigende schoonheid van de natuur voelt als een opluchting temidden van de afschuwelijke daden van de personages. Hoewel Cathy en Heathcliff beiden verre van perfect zijn, weet de zuiverheid van de natuur ze dichter en dichter bij elkaar te brengen. Het is niet hun sombere bestaan, maar de vernietigende houding van de mensen om hen heen die een vredig bestaan van hen afneemt.

Dankzij de onconventionele benadering van het traditionele verhaal is deze verfilming van Wuthering Heights eerlijker dan de vele voorgangers. De personages maken fouten, ondergaan verschrikkelijke daden en zijn onbeschaamd egoïstisch. Toch maakt dit ze niet onverdragelijk. Arnold weet met haar realisme juist ongekend veel empathie op te roepen voor elk personage. Door niemand als vriend of vijand te bestempelen, ontstaat er een genuanceerde film waarin de ware aard van liefde en menselijkheid aan het licht komt.