La Isla Mínima

We zetten de film aan en zitten binnen enkele seconden al volledig geboeid achter het scherm. De openingsshots van de Guadalquivir moerassen zijn namelijk zo waanzinnig mooi dat het lijkt alsof je in een natuurdocumentaire zit, een natuurdocumentaire waar alleen de stem van David Attenborough nog mist. De shots zijn van bovenaf genomen en laten je verdrinken in de kleuren en kronkels van de natuur en rivieren.

Bij deze buitengewoon indrukwekkende natuurshots blijft het niet. Al gauw ontmoeten we Juan Robles en Pedro Suárez, twee detectives die je in het komende anderhalf uur zullen meenemen in een spannende moordzaak. Juan en Pedro spreken dezelfde taal, maar hebben verder geen overeenkomsten. Toch zullen ze heel wat tijd met elkaar moeten doorbrengen om samen te zoeken naar de seriemoordenaar die twee tienerzusjes op een gruwelijke wijze aan het einde van hun leven heeft gebracht en op zoek is naar de volgende.

Onderhuidse machtsstructuren

Het eerste spoor leidt naar de ouders van de vermiste zusjes, erg mooi gespeeld door Nerea Barros en Antonio de la Torre (The Fury of a Patient Man). Al gauw merk je dat de huiselijke sfeer niet zo best was. Iets dat een goed beginbeeld schept voor de andere jonge meisjes die we in het verloop van de film te zien krijgen. Wanneer de agenten in gesprek gaan met de dorpsbewoners merk je dat zij meer weten dan dat ze vrijgeven. Dit voelen de agenten zeker aan, maar durven dit nog niet door te drukken. Voorzichtig leggen de politiemannen niet alleen de waarheid over de meisjes bloot, maar ook de onderhuidse machtsstructuren en misogynie (vrouwenhaat) in deze verlaten, arme streek.

Armoede in La Isla Mínima

Dat La Isla Mínima veel meer dan alleen een spannende thriller is, wordt al snel duidelijk. In de film zien we hoe ernstig de armoede in deze streek in de provincie Sevilla is. Door die armoede ontstaat er extreme verveling. Jongeren gaan op zoek naar spanning, naar iets waar ze zelf de baas over kunnen zijn. Hierdoor belanden ze in allerlei problemen, de een groter dan de ander, en dat is voor slechteriken natuurlijk de perfecte plek om zich te nestelen.

Een voorbeeld hiervan zijn drugsbendes die vaak ontstaan doordat kinderen niet naar school kunnen. Uit verveling gaan ze op zoek naar iets waar ze zich wél gewaardeerd zullen voelen. In La Isla Mínima zijn het de jongste meisjes die op zoek gaan naar iets waar ze zich gezien voelen, iets waardoor ze het gevoel krijgen dat ze bestaan.

De moeder van de twee vermiste tienermeisjes wordt gespeeld door Nerea Barros. In een interview met De Filmkrant vertelt Barros over de armoede in het gebied van de film: "Het ligt zo'n twintig kilometer van de stad Sevilla. Onder Franco werd er veel rijst verbouwd. Er kwamen ook mensen die zich verscholen, die op de vlucht waren voor de dictatuur. Met de industrialisatie werd alle landarbeid langzaam maar zeker vervangen door machines en raakte de streek ontvolkt. Er bleven heel veel van die kleine leegstaande huisjes over, zoals je die ook in de film ziet. Begin jaren zeventig had de streek ook een reputatie voor heroïnesmokkel. De macht was en is er in handen van een kleine groep. Er waren veel verkrachtingen, vermissingen, ontvoeringen... Het is een prachtig gebied, met een ongelofelijke flora en fauna, maar er gebeurden verschrikkelijke dingen.”

Surreële sfeer

La Isla Mínima zit vol met indrukwekkende scènes, maar er is één scène die mij altijd is bijgebleven. De scène waarin ze een man in het riet achtervolgen. Je ziet dat de mannen iets zien bewegen en als ze eenmaal zien wat het is beginnen ze te rennen. Dit alles gebeurt zónder tekst of muziek, het enige dat je hoort zijn de geluiden van de voeten die over het land rennen en de daarbij behorende geluiden van de natuur.

Dit is een perfect voorbeeld van de mysterieuze en surreële sfeer die cameraman Alex Catalan in deze film als geen ander weet te creëren. De beelden van de landschappen zijn zo schitterend gefilmd dat het soms wel een natuurdocumentaire lijkt. De per drone gefilmde kleuren van de rivieren die door de onverharde wegen hun weg vormen maakt de film voor mij heel mooi en met name specialer dan andere detectives. La Isla Mínima; eigenlijk een detective thriller met alle standaarden van dien, maar deze shots maken het tot één van de mooiste van deze tijd.