Stranger in Paradise

Heb jij je wel eens écht ongewenst gevoeld op een nieuwe plek? Ben je op vakantie in een ander land wel eens met de nek aangekeken? Of word je door je onaardige collega’s gewoon wel eens genegeerd? Hopelijk is niets van dit jou ooit overkomen, want hoe verschrikkelijk moet het zijn om je zó buitengesloten te voelen? Zeker wanneer je ergens met de beste intenties komt: misschien wil je dolgraag iets leren over een nieuwe cultuur of andere hardwerkende mensen helpen een bedrijf verder op te bouwen… Om dan te worden onthaald met een houding van “wij moeten je hier niet”, is zo’n beetje het ergste wat je in zo’n situatie kan overkomen.

En toch is dat precies hoe velen wél worden ‘verwelkomd’ in ons land. Hoe vaak hoor je mensen wel niet roepen dat Nederland vol is, dat er haast geen ‘echte Nederlanders’ meer over zijn en dat de overheid eerst het ‘eigen volk’ maar eens moet gaan helpen? Makkelijk om zo’n houding aan te nemen wanneer de situatie ver van je af staat. Maar wat nou als jíj degene bent die noodgedwongen naar een ander land moet migreren? Als je werkelijk álles kwijt bent geraakt, maar tóch met de beste intenties en goede hoop voor de toekomst vertrekt naar een nieuwe plek? Mocht het ooit zover komen, dan hoop ik dat wij nooit hoeven te ervaren wat sommigen hier helaas wel hebben ervaren.

Het idee voor Stranger in Paradise is dan ook ontstaan toen regisseur Guido Hendrikx in 2013 Lampedusa bezocht. Tijdens zijn bezoek bracht hij veel tijd door met vluchtelingen die op dit eiland waren gestrand. Het werd hem al snel (pijnlijk) duidelijk dat de hoop van de vluchtelingen voor hun toekomst in Europa helaas totaal niet overeenkwam met de harde realiteit. Met Stranger in Paradise laat Hendrikx in drie delen de Europese kijk op de vluchtelingencrisis zien. Drie groepen migranten worden door een leraar ontvangen, die steeds een andere houding aanneemt: afwijzend in het eerste deel, vol empathie en goede wil in het tweede deel. In het laatste deel vertegenwoordigt hij de Nederlandse asielprocedure, met al zijn ingewikkelde regels.

Stranger in Paradise is geen documentaire, maar ook geen fictie. De film laat zien waar de dromen van vluchtelingen botsen met de werkelijkheid, en dwingt je als kijker na te denken over je eigen positie. Hoe menselijk is het om een mensenleven te categoriseren?