Sorry We Missed You

De Britse regisseur Ken Loach is een van de grondleggers van de hedendaagse sociaal-realistische filmstroming in de Britse cinema. Eind jaren ‘60 - als vertakking van de Kitchen Sink dramas - bloeide het sociaal realisme, met Loach aan het stuur, op. De krachtige verhalen uit de pre-Thatcher periode vonden hun weg naar het witte doek. Opeens kwam de werkloze man uit de arbeidersklasse de spotlight in als boegbeeld voor de zware economische tijden, en de Britse cinema ontwikkelde zich tot een sociaal-maatschappelijk medium. Met de rug gekeerd naar het escapisme schetst het sociaal-realisme, op visueel sombere en realistische wijze, ‘a slice of life’ van het uitzichtloze arbeidersleven.

Financiële onmacht en politieke afhankelijkheid wakkerden de Britse filmmakers aan om films met een missie te maken. Met zijn film Kes (1969) hield Loach het land in z’n greep en legde de ongelijkheden van kinderen uit de arbeidersklasse binnen het Britse schoolsysteem bloot. Loach wilde de mensen activeren door ze te choqueren met het in beeld brengen van de leefomstandigheden en met de troosteloze toekomst van vele kinderen in Groot-Brittannië. Het was zijn unieke combinatie van realistische filmelementen - het casten van non-acteurs, filmen op locatie en directe cinematografie met intieme storytelling - die een emotioneel impactvolle en sociaal invloedrijke creatie opleverde.

Al is het ‘gritty’, oude Groot-Brittannië nog steeds een bron van boeiende verhalen (denk aan Kenneth Branagh’s Oscar-genomineerde Belfast, of Booker Prize-winnaar Shuggie Bain van Douglas Stewart), de moderne sociaal-realistische film heeft de (de)industrialisatie achter zich gelaten. Visionaire filmmakers als Andrea Arnold of Clio Barnard gebruiken de filmische en inhoudelijke conventies uit de sociaal-realistische film, maar positioneren zich met inclusievere personages en een unieke filmstijl binnen een breder werkveld. Zelfs zonder tragische economische crisis op de achtergrond is de sociaal-realistische beweging interessanter dan ooit. De nu 85-jarige Loach is ook niet blijven hangen tussen de vervuilende fabrieken en het Thatcher-tijdperk. Hij accepteert het “verbeterde” Engeland en zoekt zijn authentieke verhalen juist met op de achtergrond de moderne dienstenmaatschappij van het land. De arbeidersklasse verplaatst zich van de donkere mijnen naar de bestelbussen; nog altijd de uitvoerende kracht van het essentiële maar onzichtbare werk.

Loach introduceert in Sorry We Missed You een lichtelijk instabiele, maar hoogst herkenbare familie die financieel afhankelijk is van vader Rick’s zware baan. Loach richt zijn activistische vizier in deze film op de snelgroeiende wereld van pakketbezorging, waar Rick in is beland. Met zijn rake verhalen en altijd relevante boodschappen bewijst Loach met deze film nog steeds een hele grote speler te zijn, zowel binnen en buiten de Britse filmwereld.