Drijfzand

Iedereen die in Amsterdam, of elke andere grote stad, heeft gewoond, herkent wel het beklemmende gevoel dat je soms opeens overvalt wanneer je door een drukke winkelstraat loopt of om acht uur ’s ochtends het OV moet halen. Het gevoel dat je geen lucht meer krijgt en dat alleen kan worden opgelost door even een stapje terug te doen en een frisse neus te halen. Sommigen kunnen dit stapje terug doen ter plekke of weten het beklemmende gevoel van de grote stad gemakkelijk opzij te zetten. Anderen komen er echter snel genoeg achter dat het gevoel pas weg zal gaan wanneer ze zelf vertrekken uit de stad.

Voor de hoofdpersoon in Drijfzand, Suze, ijzersterk gespeeld door Hanna van Vliet (Anne+), was alleen deze laatste optie een mogelijkheid. Samen met haar Duitse vriend Luukas en hun dochtertje Juul verhuisde zij naar een plek die compleet het tegenovergestelde is van Amsterdam; Texel. Overdrukke wegen bomvol trams en auto’s werden ingeruild voor vredige duinen en muisstille fietsroutes door de natuur, en beklemmende gevoelens maakten plaats voor rustige vreugde en een stressvrij bestaan. Tenminste, totdat Suze’s moeder Helena (Elsie de Brauw), een wilde en rauwe Amsterdamse actrice, opeens de oversteek maakt naar Texel en alle chaos uit Amsterdam met zich meebrengt.

In alle eerlijkheid komt deze chaos niet alleen door Amsterdam, waar Suze na dit bezoekje van haar moeder opeens veel vaker is dan ze eigenlijk lief is, maar vooral ook door haar moeder zelf. Helena eist namelijk niet alleen op het podium alle aandacht op, maar gelooft ook in het dagelijkse leven dat de wereld om haar draait. Dit blijkt al helemaal door de manier waarop ze Suze, na een heel weekend samen te zijn geweest, opeens vertelt dat ze een hersentumor heeft: ‘Oh.. ja ik moet je nog wat vertellen… Ik heb een hersentumor… maar maak je vooral geen zorgen! Doei!’. Zo plots als ze aankwam, vertrok ze ook weer op de pont naar Amsterdam, maar als een destructieve wervelwind liet Helena een verwoest pad achter. Kan Suze ervoor zorgen dat ze niet wordt meegezogen in deze wervelwind?

Drijfzand ging in première op het Nederlands Film Festival en is een gevoelige, soms pijnlijke en vooral sterke speelfilm van Nederlandse bodem. Regisseur Margot Schaap creëerde een film waarin ongezonde moeder-dochter relaties de leidraad vormen, maar waarin ook veel ruimte is voor liefde, geduld en vergiffenis. De close-ups van Suze’s obsessieve handelingen geven je het beklemmende, niet kunnen ademen gevoel, dat als een donkere wolk over de gehele film heen hangt…maar de knuffels, kusjes en zelfs blikken tussen moeder en dochter vormen dat ene straaltje zonneschijn dat soms door deze wolken heen schijnt en waaraan je hoopvol blijft vasthouden.

(engelse ondertiteling beschikbaar)