The Piano

Soms loopt passie zo hoog op, dat het een wezenlijk onderdeel kan worden van je identiteit. Zo ook bij Ada; zonder haar piano kan ze niet leven. Sinds de dood van haar man heeft ze geen woord meer geuit en laat ze het instrument voor haar spreken. Wanneer Ada’s vader een nieuwe man voor haar heeft gevonden, besluit ze per direct met haar dochter (gespeeld door een waanzinnige en piepjonge Anna Paquin) te vertrekken naar de jungle van Nieuw Zeeland. Hoewel Ada nooit spreekt, blijkt de stem van haar gedachten uit subtiele gezichtsuitdrukkingen en de vertolkingen van haar dochter.

Regisseur Jane Campion weet een confronterend verhaal te vertellen door de stilte te omarmen. De film haalt zijn kracht uit momenten waarop het publiek de schok op Ada’s gezicht kan lezen. En aan schokkende scènes heeft The Piano geen gebrek; Ada’s nieuwe man en zijn vriend meneer Baines maken continu misbruik van haar zwijgen. Toch breekt haar ijzersterke wil alle verwachtingen, inclusief haar eigen zelfbeeld, wanneer ze besluit om haar eigen pad te gaan bewandelen.

Het personage tante Morag beschrijft Ada’s muziek als: “a mood that passes into you”; een emotie die je binnendringt. Niets is minder waar over de film in z’n geheel. Zowel de cinematografie als de bewerking van het geluid zijn perfect op elkaar afgestemd, waardoor zelfs voetstappen in de modder de rillingen over je rug doen lopen. Emoties worden door alle aspecten van de film tot stand gebracht en versterkt. Hierbij speelt als vanzelfsprekend de soundtrack een grote rol. Stemmingswisselingen van personages fluctueren hand in hand met de toonhoogte van de pianomuziek. Zo sleept de film je volledig mee in elke emotie.

The Piano opent met het vage rozige beeld van de binnenkant van Ada’s handen, ze gluurt tussen haar vingers door voorzichtig naar de buitenwereld. Dit zet de toon voor de rest van de film, waarin handen een belangrijk motief vormen. De bewegingen van Ada’s vingers over haar piano beschrijven haar relatie tot het instrument; haar verlangen, of zelfs dwang om te spelen. Meneer Baines’ handen die steeds meer toegang krijgen tot Ada’s lichaam signaleren zijn smacht naar liefde. En de handen van Ada’s dochter bewijzen haar toewijding voor haar moeder wanneer ze vlug gebaren uitwisselen. Al deze symboliek komt tot een uiterste in de climax van de film, wanneer blijkt dat handen ook leven of dood kunnen betekenen. Dus laat je vooral meeslepen in de spanningsopbouw van The Piano, want het loont absoluut om tot op de laatste seconde te blijven kijken.