Winter Sleep

Het feit dat Nuri Bilge Ceylan zijn film baseerde op verhalen van Tjechov en Dostojevsky hoeft voor het eindresultaat natuurlijk niets te zeggen. Maar door zijn verhaal zo rustig en rijkelijk op te zetten neemt hij je in Winter Sleep als het ware mee in een audiovisueel boek van ruim drie uur. Dus ga er voor zitten en geniet.

Acteurs kunnen nog wel eens wat ego opbouwen, zo ook de hoofdpersoon van Winter Sleep. Na zijn carrière te ruste hebben gelegd lijkt de welbespraakte Aydin een vredig bestaan te hebben opgebouwd als hoteleigenaar, maar langzaam maar zeker komt zijn verstandhouding met zijn omgeving aan het licht. Kleine incidenten waaieren uit, en woorden zetten zich scheef om in de beoogde daden. In het relatief ruime tijdsbestek dat in Winter Sleep wordt genomen wordt een glooiend tapijt an thema’s geweven: empathie/egoïsme, arm/rijk, haat/liefde en hoop/desillusie.

Aydin is een slim man, een gegoed man, een man die graag filosofeert over zijn reden van bestaan, over de ethiek van menselijke daden. Zoals curator Hanna Verboom zegt fileert Nuri Bilge Ceylan langzaam maar zeker zijn hoofdpersoon en de kloof die tussen de gegoede bovenlaag en de armere onderlaag van elke bevolking kan ontstaan. Goed gedachtegoed werkt nog geen empathie in de hand, zo leert de film ons. En door een zich langzaam maar zeker ontrafelend portret van een bedachtzame man te plaatsen in meeslepende beelden van een ruwe omgeving trekt Winter Sleep een wereld op waar je je als kijker makkelijk in kunt laten neerleggen, om nadien als uit een winterslaap te ontwaken.