Jackie

Het is niet de eerste keer dat mensen met een invloedrijke positie zich niet geheel aan de “normen” houden: Prins Harry en Prinses Meghan namen afstand van het Britse Koningshuis, onze eigen koning stond in zijn studententijd bekend als Prins Pils en ook van zijn feestende dochter Alexia gaan foto’s en filmpjes rond (waar iedereen wat van vindt). Nu is de beslissing die Harry en Meghan Markle hebben genomen misschien niet geheel in overeenstemming met de wensen van Hare Majesteit de Koningin, máár… als je een eigen wens en mening hebt, dan moet je die volgen, vinden wij. En laat het hoofdpersonage in onze film van vandaag nou preciés hetzelfde doen.

Goed, Jackie Kennedy heeft zich dan misschien niet teruggetrokken uit het koningshuis om een geheel ander leven te gaan leiden (dat was in haar geval ook niet bepaald mogelijk), maar zij heeft wél de beslissing durven nemen om - tegen alle afwijkende & afkeurende meningen in - tóch haar eigen keuze te maken. Niets geen lullig auto-stoetje achter de kist van haar overleden echtgenoot; nee, een gigantische processie moest er komen! Met paarden en koetsen en versiering en een arsenaal aan zeer belangrijke, beroemde mensen. En als Jackie dat eenmaal besloten heeft… nou, dan laat zij zich door niets of niemand nog tegen houden.

In Jackie volgen we met name de dagen voor- en de dagen ná de dood van John F. Kennedy; de Amerikaanse president die vooral populair werd dankzij zijn charismatische optredens, zijn vriendelijke persoonlijkheid en zijn rol in het oplossen van de Cubacrisis. Echter, in deze biopic wordt het perspectief van het hoofdpersonage eens niet bij “de man” a.k.a. de president gelegd, maar bij zijn eigenzinnige, pittige vrouw Jacqueline Kennedy. We bekijken (van heel dichtbij) hoe de First Lady herself er eigenhandig voor zorgt dat haar geliefde echtgenoot nooit in de vergetelheid zal raken. Daarmee was zij de eerste First Lady die - tegen alle adviezen van hoge piefen in - gewoon haar eigen ding deed en de begrafenis van haar man regelde zoals zij dat zélf graag wilde.

Dat Natalie Portman een actrice is met een zeldzaam groot talent, dát is inmiddels voor iedere filmkijker wel duidelijk. Al in haar eerste film, Léon the Professional, speelde zij de rol van de kleine Mathilde zó geloofwaardig dat menig volwassen (en ervaren) acteur er jaloers op was. Ook hier in Jackie kunnen we niets anders zeggen dat dat Portman (opnieuw) een weergaloze prestatie neerzet. Niet alleen in haar houding en uiterlijk doet zij niet onder voor de “echte” Jackie; ook haar stem - én de bijzondere manier van praten die Jacqueline Kennedy erop nahield - heeft Portman zich volledig eigen weten te maken. Wanneer de moderne beelden in de film zich afwisselen met historische beelden, vraag je je soms zelfs af of je nu naar Natalie Portman of naar de échte Jackie aan het kijken bent…

Er zijn maar weinig films die van begin tot eind de aandacht volledig weten vast te houden. Vaak kijk je tussendoor toch even stiekem op je telefoon, maak je snel iets te eten klaar of doe je iets anders (onbenulligs) dat jouw aandacht bij de film weghoudt. Bij deze film gebeurde dit bij ons echter geen enkele keer. Jackie is zo’n film waarbij letterlijk álles klopt: van script tot decor tot acteurs en cinematografie. In honderd prachtige minuten zien we hoe JFK’s echtgenote de fundamenten legt voor de eeuwige roem van haar overleden man. Hoe zal men zich John F. Kennedy herinneren? En welke rol heeft Jackie daar in? Je ziet het in deze fraaie (absoluut niét saaie) biopic van regisseur Pablo Larraín, die onder meer genomineerd werd voor een Oscar, een Golden Globe, een BAFTA en nog vele, vele andere prijzen. Zoals de Amerikanen zeggen: “Don’t miss out on this one”.