Frida
Als er één vrouw is die vele vrouwen inspireert, is het Frida Kahlo wel. Terecht verschijnt ze na al die jaren nog steeds als feministisch icoon op t-shirts en dekbedovertrekken. Maar wie was Frida écht en wat kunnen we van haar leren? In het Oscarwinnende Frida volgen we haar in al haar kleuren en fasen van haar levendige, turbulente en soms tragische leven.
Must-see, omdat:
1. Frida zoveel meer is dan een kunstenares. Ze is een icoon, een voorbeeld, een inspiratiebron, een strijder, een legende…
2. Frida je meeneemt op vakantie naar Mexico. In de jaren 30/40. Zo een waarin je in kan verdwijnen.
3. Je gegarandeerd meerdere levenslessen uit deze film zult halen, zoals dat je altijd mag zijn wie je bent.
Legendarische levenslessen van een legende
Deze film is even kleurrijk en spannend als de vrouw wiens leven we volgen: de Mexicaanse kunstschilder Frida Kahlo. Alleen al om het decor van Mexico in de jaren 30/40 is Frida de moeite waard: de bruisende natuur, de levendige muziek – hoe aanstekelijk het Zuid-Amerikaanse levenslied klinkt, de bonte kostuums. Niet voor niets werd deze film overladen met de belangrijkste filmprijzen: alles klopt.
We volgen Frida als jonge student rennend door de straten van Mexico, vrijend met een lover in de collegebanken. Net voor haar desastreuze busongeluk ontmoet ze Diego Riviera, de kunstenaar aan wie ze haar leven lang verbonden blijft. Dan het ongeluk dat haar lichaam verwoest; maanden ligt ze in gips gehuld op bed. En daar begint tegelijk het schilderen: de talloze zelfportretten waarin ze de lelijke kanten van het leven en zichzelf niet schuwt. Werk vol pijn – zowel fysiek als mentaal en tegelijk de bevrijding en hoeveel ruimte ze in durfde te nemen.
Frida koos haar eigen weg dat maakt haar interessant. We zien haar in de film als kwetsbare vrouw huilend en schreeuwend als Diego de zoveelste affaire begint. En een scene later vol bravoure en bluf, zingend en drinkend met een groep broeders in het café. Ze speelt met gendernormen: draagt maatpakken, knipt haar haar af, laat haar gezichtshaar staan. Vrijt met mannen én vrouwen.
De afgelopen tien jaar is Kahlo uitgegroeid tot een feministisch icoon. Ze verschijnt op posters, bloempotten en T-shirts, vaak als een schim van zichzelf. Met een wittere huid, minder borstelige wenkbrauwen en een onthaarde bovenlip. En, zoals columnist Asha ten Broeke dit najaar opmerkte in de Volkskrant: Niemand heeft het over haar kunst.
Haar onafhankelijk en ‘sterk-zijn’ worden geromantiseerd en eenzijdig in beeld gebracht, terwijl over haar grote fysieke en mentale pijn nauwelijks wordt gerept. Gelukkig is in Frida haar veelzijdigheid en onaangepastheid wel in beeld gebracht.
Zoals ze zelf zo treffend omschreef in een brief naar Diego: “I don't give a shit what the world thinks. I was born a bitch, I was born a painter, I was born fucked. But I was happy in my way. I am love. I am pleasure, I am essence, I am an idiot, I am an alcoholic, I am tenacious. I am; simply I am ...’’
Geschreven door Tatjana Almuli
Frida (Frida)“They say never trust a limping dog or the tears of a woman.”