Sweet Thing

We hebben vaak onze mening al klaar staan over andere mensen, vooral als ze door de normen en waarden die heersen in onze samenleving worden neergezet als kwaadwillige nietsnutten. Kinderen die kleren stelen of ouders die een slok te veel drinken; het is makkelijk om hier lelijke standpunten over te hebben en om ze te behandelen als criminelen zonder twee keer na te denken. Sweet Thing laat als tegengeluid voor dit eenzijdige beeld zien wat er allemaal schuil kan gaan achter dit soort gedrag. Het drama praat absoluut niks goed, want sommige gedragingen zijn gewoonweg niet goed te praten, maar belicht wel een andere, meer realistische blik op waarom mensen doen wat ze doen. Dit is niet alleen verfrissend, maar ook erg belangrijk – vooral in een (media)wereld die vaak gedomineerd wordt door slechts één perspectief. Pas als we elkaar begrijpen, kunnen we samen vooruit; films kunnen hier een belangrijke rol in spelen en Sweet Thing vervult deze rol op een schitterende manier.

Billie (gespeeld door de jonge en zeer getalenteerde Lana Rockwell) groeit samen met haar jongere broertje Nico (Nico Rockwell) op in een gebroken gezin. Ze wonen bij hun liefdevolle vader Adam (Will Patton in al zijn glorie) en ondanks de duidelijke liefde tussen vader en kinderen, is het leven van Billie en Nico niet makkelijk. Adam vecht namelijk tegen zijn demonen door iedere avond dronken thuis te komen en dat zorgt ervoor dat de jonge Billie voor zowel haar vader als broertje moet zorgen. Naar school gaan beide kinderen niet, want overdag zoeken ze naar afval op straat om te kunnen verkopen. Hun moeder Eve (Karyn Parson) is tegelijkertijd bezig haar eigen leven te redden, wat bemoeilijkt wordt door de aanwezigheid van haar gewelddadige vriend Beau (die ze zelf later zal omschrijven als een ‘nare droom’). Wanneer Adam wordt opgepakt door de politie en verplicht naar een afkickkliniek wordt gestuurd, valt de al erg minimale stabiliteit voor Billie en Nico onder hun voeten weg. De kinderen besluiten daarom weg te rennen van huis, samen met hun nieuwe vriend Malik.

Na deze keuze verandert Sweet Thing in een ouderwetse Indie-film uit de jaren ‘90/’00 en voelt ze aan als een soort mix tussen een coming-of-age road movie en een western. Misschien een tikkeltje vreemd, aangezien de film in 2020 werd gemaakt – maar juist dit onnatuurlijke werkt enorm goed. Het verfrissende karakter, de zwart/wit geschoten beelden die op belangrijke momenten worden afgewisseld met kleurbeelden en het ijzersterke acteerwerk van de jonge cast maken Sweet Thing dé onontdekte parel van 2020. De film is soms wat bitterzoet, vooral door de zware thema’s die ze aansnijdt ( waaronder alcoholverslaving, kindermisbruik en racisme), maar het geheel voelt allesbehalve zwaar. Regisseur Alexandre Rockwell (Little Feet) weet in Sweet Thing zwaar en luchtig, en fictie en non-fictie op soms dromerige wijze met elkaar te balanceren. Een erg knappe prestatie, waarmee hij zeer verdiend een prijs won op het Berlin International Film Festival. Wat hier misschien ook aan heeft bijgedragen is de sterke chemie tussen de cast – die logisch te verklaren is wanneer je erachter komt dat acteurs Lana en Nico Rockwell de echte kinderen zijn van regisseur Alexandre en dat Karyn Parson ook hun daadwerkelijke moeder is. Een ware familie-inspanning dus deze film, die heeft geleid tot een resultaat van bitterzoete pracht.