Jusqu'à la garde

Begin maart gingen veel steden op slot en mochten we nauwelijks meer de deur uit. Allemaal om het groeiende coronavirus in te dammen. Dit lijkt alweer een eeuwigheid geleden en we beginnen weer een beetje te wennen aan de “nieuwe normaal” met weer wat meer vrijheden. Alleen zorgt deze vrijheid er soms ook voor dat we minder stil staan bij onderwerpen die toen belangrijk waren (en nu nog zijn), zoals huiselijk geweld. In Parijs steeg dit geweld bijvoorbeeld met 36 procent sinds het begin van de quarantaine. Daarom is het goed hier af en toe bij stil te staan. Het 22- award winnende pracht drama Jusqu’à La Garde doe dit op een pijnlijk goede manier.

Jusqu’à La Garde is het speelfilm debuut van regisseur Xavier Legrand die meteen hard binnenkomt. De film draait om een disfunctioneel Frans gezin, dat zich midden in een vechtscheiding bevindt. De eerste paar scènes in de rechtbank zetten meteen de toon voor de rest van de film; aangrijpend en hartverscheurend. De zenuwachtige moeder Miriam Besson (Léa Drucker) en haar reusachtige (bijna) ex-man Antoine (Denis Ménochet) staan lijnrecht tegenover elkaar. Zij beweert dat hij haar mishandeld heeft en dat de kinderen hem dáárom niet meer willen zien, hij stelt dat zij de kinderen manipuleert en tegen hem op zet. Allebei verkondigen ze de waarheid te spreken, maar als kijker komen we pas achter de echte waarheid in de zenuwslopende slotscènes van Jusqu’à La Garde. In het stuk hiertussen zullen we meerdere malen van mening veranderen en dit komt vooral door de hartbrekende rol van 11-jarige zoon Julien (Thomas Gioria). Julien is een soort pion in het gevecht tussen zijn ouders en probeert iedereen ‘gelukkig’ te houden, behalve zichzelf.

Regisseur Xavier Legrand weet met zijn benauwde beelden, aangrijpende muziek en achtergrondgeluiden en sterke acteurs een perfecte balans te vinden tussen het publiek nieuwsgierig houden maar ook niet té veel weggeven. Hierdoor zit je de hele film op het puntje van de bank. Je bent continu bezig met je gedachten bijstellen en scherp blijven. Zo is de film niet alleen spannend en verrassend om te zien, maar zorgt hij ook nog voor nieuw gevonden respect voor de rechters van een echtscheiding zaak. Jusqu’à La Garde is een krachtige film die ergens tussen een drama en een psychologische thriller in ligt en je aan het denken zet over een belangrijk onderwerp dat vaak in de taboesfeer blijft hangen.