Neon Bull

We zien houten hekken, zand en stof. We horen het geluid van kettingen en paardenhoeven, en zien een kind dat schreeuwend naar een groepje stieren slaat. De zon schijnt loom op de hete aarde, en voor even waan je je tussen mens en dier op een echte, Braziliaanse rodeo-farm. Twee mannen op een paard rijden een stier klem om vervolgens in volle vaart aan zijn staart te trekken en het weerloze beest te vloeren. Klinkt cru; is het ook.

Toch is dit het begin van Neon Bull (origineel Boi Neon), de derde film van de Braziliaanse regisseur Gabriel Mascaro. In eerste instantie was de 33-jarige filmmaker van plan een documentaire te maken over de Braziliaanse cowboywereld, maar al snel kwam hij erachter dat hij 'niets van zichzelf vond in deze wereld'. Desondanks bleef het onderwerp hem interesseren. Toen Mascaro tijdens een rodeoshow tegen een werknemer aanliep die de staarten van de dieren poederde én een bijbaan had in de kledingindustrie, was zijn hoofdpersonage geboren. In 2011 presenteert de regisseur zijn filmproject op de filmproductiemarkt in Rotterdam, waarna de opnames in 2013 van start gaan. Het resultaat is een adembenemende roadmovie waarin we eventjes meegenomen worden naar een nog onbekende wereld.

Het klinkt misschien vreemd, maar in Neon Bull gebeurt niets, en toch van alles tegelijk. Een traditioneel plot met climax en rise-of-action is er niet, maar de film verveelt geen moment. We volgen de Braziliaanse Iremar die met zijn rodeo-gezelschap langs traditionele vaquejadas trekt. Zijn ongewone droom om door te breken als cowboy in de mode-industrie vormt de feitelijke hoofdlijn in deze film, maar eigenlijk zijn alle lijntjes even belangrijk. De hardwerkende mannen die ‘s nachts bij elkaar komen om het leven te vieren, de vrouwen die op eigenzinnige wijze hun mannetje staan, en de dieren die zowel afhankelijk als het slachtoffer zijn van deze mensen. Zelden was de scheidslijn tussen mens en dier zo klein.

Zijn uniciteit heeft Neon Bull te danken aan de sprookjesachtige (uiterst geloofwaardige) scènes die cameraman Diego García prachtig in beeld wist te brengen. Soms ben je observator, dan weer actief deelnemer. Het handjevol professionele acteurs dat Mascaro voor zijn film castte, moest twee maanden lang samenwerken met echte cowboys. Zodoende konden zij 'echt' onderdeel worden van deze stoere rodeo-wereld. Dat dit zijn vruchten heeft afgeworpen is duidelijk. Het spel van Juliano Cazarré (Iremar) en de kleine Alyne Santana (Cacá) is van ongekend niveau, evenals het camerawerk en de heerlijke muziek. Niet onterecht won Neon Bull tientallen prijzen, waaronder de Special Jury Prize op het filmfestival in Venetië en de prijs voor Beste Film op het filmfestival van Rio.

Een beetje pijnlijk is het wel; al die weerloze dieren die zonder pardon tegen de grond worden gewerkt. Wie hier gevoelig voor is, moet deze film misschien niet kijken want vaquejada is nu niet bepaald een diervriendelijke sport. De kennisgeving dat de stieren-sport tegenwoordig verboden is, kan de pijn misschien een beetje verzachten.

Neon Bull is intiem, levensecht en ongekend sensueel. Het is misschien af en toe even slikken, maar deze film móet je gezien hebben.