Tous les soleils

Sterke comedy floreert vaak bij het leed van een ander (denk maar aan Groundhog Day, of recente dramedy-van-de-gewone-man-serie, Louie). Bijzondere comedy komt dan juist weer vaak in de vorm van verhalen die het voor elkaar krijgen oprecht leed zo’n schwung te geven dat het komisch behapbaar wordt, en in die categorie valt Tous les soleils.

Franse comedy is dan weer een bijzonder beestje. Vorm en inhoud worstelen vaak met elkaar, waar de een ontspoort terwijl de ander weer te platvloers wordt. Zo’n zestig jaar geleden was Franse film met de nouvelle vague het enfant terrible waarbij vorm de inhoud mocht ontstijgen, maar daarvoor was conceptueel vertellen ook geen probleem (zie bijvoorbeeld de films van Jacques Tati, geluidsfilms die toch bijna zonder dialoog zijn)–bij hedendaagse cinema is de filmtaal echter juist vaak ondergeschikt aan het verhaal. Neem bijvoorbeeld Deux jours, une nuit dat we recent programmeerden: een dienstbare schoudercamera geeft de ruimte voor acteerwerk van formaat. Hetzelfde geldt voor de tweede film van Philiipe Claudel: qua vorm vinden we misschien weinig opzienbarends, maar op die manier kun je je helemaal richten op het verhaal.

En dat mag ook wel, want Alessandro, de hoofdpersoon in Tous les soleils heeft het niet makkelijk: hij is weduwnaar, probeert in zijn eentje een puberende dochter op te voeden en heeft tot overmaat van ramp ook nog zijn excentrieke broer bij hem in huis rondlopen. Naïviteit en realisme worden zorgvuldig naast elkaar in een weegschaal geplaatst om zo een slimme maar toegankelijke film op te zetten. De wankelende balans uit zich in de vele aspecten die de film langzaam maar zeker schakeert (ook in details van bijvoorbeeld Alessandro: met zijn liefde voor barokke muziek maar zijn knullige Solex als vervoersmiddel). Het resultaat is een film die een zwaar onderwerp op elegante wijze komisch behapbaar maakt: bitterzoete rouwverwerking die een goede grijns zal opwekken.