Turist

Wanneer je een object in water laat vallen, buigt het oppervlak eerst mee. Het object verzinkt tot onder het waterpeil en wanneer het oppervlak breekt, op het uiterste punt van wat inmiddels een trechter is geworden, stort het zich naar binnen en laat het een plons naar boven zien terwijl het object dieper en dieper richting de bodem stort. In Turist zien we eenzelfde situatie, maar dan met een gezin dat een (schijn)lawine overleeft: het is pas als het oppervlak breekt dat de plons en het bezinken hun impact maken.

Hoewel we ver zijn gekomen met onze technologie, materiële rijkdommen en het verwerven van weetjes en taalkundigheid blijven we onder dit alles simpele wezens. Wanneer er zich dreiging voordoet reageren we instinctief: vluchten of vechten. Wanneer je zo reageert komt je ware aard boven, is het niet? Daarom kan het lelijk uitpakken wanneer jij of een van je naasten niet zo reageert zoals je graag had gezien.

Het is dit simpele gegeven dat Ruben Östlund neemt voor een film die zich uitspeelt als familiedrama, maar die evengoed als tragikomedie of thriller gezien kan worden. Na een rustige opzet zien we in de verte iets opdoemen; langzaam maar zeker lijkt het verschrikkelijk te worden. Paniek. Dan daalt de rust neer en lijkt iedereen oké. Maar na de korte euforie bezinkt de werkelijke klap, de werkelijke natuurramp. Hoe zou jij reageren? En wanneer je niet zo charmant reageert in een moment van paniek: zou je het nadien durven toegeven, of zou je proberen gezichtsverlies te voorkomen? En durf je die vraag ook aan degene naast je te stellen? Pas op: het kan ongemakkelijke situaties veroorzaken...